เทศกาล วันพ่อแห่งชาติ 2568 วนกลับมา โจทย์สุดหินของนักเรียนที่ลงแข่งขันงานเขียนไม่ใช่การหาข้อมูล แต่คือการหามุมมองโจทย์อย่าง “พระคุณพ่อ” หรือการแต่งเรื่องจากภาพ มักจบลงด้วยงานเขียนนับร้อยชิ้นที่มีเนื้อหาคล้ายกัน คือพรรณนาถึงความรักบริสุทธิ์และการเสียสละอันยิ่งใหญ่
กรรมการไม่ได้มองหาภาษาที่สวยหรูเพียงอย่างเดียว สิ่งที่พวกเขาต้องการคือเรื่องจริงสัมผัสใจ และ เสียงของผู้เขียนที่มีเอกลักษณ์ ไทยเกอร์ขอแนะนำเทคนิคการเล่าเรื่องที่จะทำให้งานเขียนของคุณโดดเด่นออกมาจากกองกระดาษนับร้อยแผ่น
1. ตีโจทย์แตก ก่อนลงมือเขียน
ปัญหาของคนส่วนใหญ่คือรีบเขียนทันทีที่เห็นหัวข้อ ลองหยุดคิดสักนิดแล้ววางแผนใหม่ โดยเฉพาะโจทย์ประเภท แต่งเรื่องจากภาพ
-
มองให้ลึกกว่าภาพ อย่าแค่เขียนบรรยายว่าใครทำอะไรในภาพ ให้ถามตัวเองว่า ก่อนหน้านี้เกิดอะไรขึ้น หรือ หลังจากวินาทีในภาพ เหตุการณ์จะเป็นอย่างไรต่อ
-
เจาะลึกอารมณ์ สังเกตแววตา รอยยับบนเสื้อผ้า หรือมือที่วางอยู่ สิ่งเหล่านี้เล่าเรื่องได้ดีกว่าคำพูด ตัวอย่างเช่น ภาพพ่อยื่นของขวัญให้ลูก อาจไม่ได้หมายถึงแค่การให้ แต่ซ่อนความพยายามเก็บเงินตลอดทั้งเดือนไว้เบื้องหลัง
2. หา “ฮีโร่” พ่อในมุมที่ไม่มีใครเห็น
พ่อในชีวิตจริงอาจไม่ใช่ซูเปอร์ฮีโร่ที่สมบูรณ์แบบ การเขียนถึงความไม่สมบูรณ์แบบที่งดงาม มักกินใจคนอ่านได้มากกว่า
โฟกัสการกระทำเล็กๆ แทนที่จะเขียนกว้างๆ ว่าพ่อรักลูกมาก ลองเจาะจงลงไปที่การกระทำ เช่น พ่อที่ไม่เคยบอกรักแต่ปอกผลไม้ใส่กล่องให้กินทุกวัน หรือพ่อที่บ่นว่าเปลืองไฟแต่แอบเดินมาห่มผ้าให้ตอนดึก
เลี่ยงคำฟุ่มเฟือย ตัดคำขยายความที่ดูเกินจริงออก เล่าสิ่งที่เกิดขึ้นจริงอย่างตรงไปตรงมา ความเรียบง่ายมีความทรงพลังในตัวมันเอง
3. กฎเหล็ก ทำให้เห็นภาพ ไม่ใช่แค่บอกเล่า
หัวใจของการเขียนเรื่องสั้นและเรียงความที่ดี หยุดบอกคนอ่านว่าคุณรู้สึกอย่างไร แต่จงเขียนให้คนอ่านรู้สึกตาม
การเขียนแบบทั่วไป พ่อทำงานหนักมากเพื่อหาเลี้ยงครอบครัว ฉันสงสารพ่อมาก
การเขียนแบบเห็นภาพ เสียงรถมอเตอร์ไซค์ดับเครื่องที่หน้าบ้านตอนตีสอง บอกให้รู้ว่าพ่อกลับมาแล้ว กลิ่นน้ำมันเครื่องจางๆ กับเสื้อช็อปที่ชุ่มเหงื่อ คือหลักฐานที่ยืนยันว่าพ่อสู้เพื่อเรามาหนักแค่ไหนในวันนี้
4. โครงสร้างเรื่องต้องแข็งแรง
การวางโครงเรื่องที่ดีช่วยให้คนอ่านติดตามเนื้อหาได้ตั้งแต่ต้นจนจบ
-
เปิดเรื่อง กระตุกความสนใจด้วยฉากเหตุการณ์สำคัญ บทสนทนา หรือคำถามชวนคิด หลีกเลี่ยงการขึ้นต้นด้วยบทกลอนยานคาง
-
ดำเนินเรื่อง เล่าเหตุการณ์ ขยายความสัมพันธ์ หรืออุปสรรคที่พ่อกับลูกต้องข้ามผ่านด้วยกัน
-
สรุปจบ ตกผลึกความคิด ทิ้งท้ายให้ผู้อ่านได้ขบคิดต่อ หรือเชื่อมโยงกลับไปยังจุดเริ่มต้นเพื่อให้เรื่องสมบูรณ์
5 ตัวอย่างงาน เขียนเรียงความ วันพ่อแห่งชาติ 2568
เรื่องที่ 1 ความลับในกล่องข้าว มุมมอง การกระทำสำคัญกว่าคำพูด
พ่อของผมไม่ใช่ผู้ชายปากหวาน เขาแทบไม่เคยเอ่ยคำว่า “รัก” หรือถามไถ่ด้วยประโยคห่วงใยอย่างที่เห็นในละครหลังข่าว ระหว่างผมกับพ่อจึงมักมีความเงียบปกคลุมอยู่เสมอ แต่ความรักของพ่อไม่ได้หายไปไหน มันถูกบรรจุไว้อย่างแน่นหนาใน กล่องข้าวใบเก่าที่วางรออยู่บนโต๊ะอาหารทุกเช้า
เมื่อเปิดฝากล่อง กลิ่นหอมกรุ่นของไก่ทอดสีเหลืองทองหรือผัดกะเพราที่ไร้เงาสีแดงของพริกจะลอยมาเตะจมูก พ่อจำรายละเอียดเล็กน้อยนี้ได้เสมอว่าลูกชายกินเผ็ดไม่ได้ แม้รสชาติจะไม่ได้อร่อยล้ำเลิศเหมือนเชฟมืออาชีพ แต่มันกลับกลมกล่อมไปด้วยความใส่ใจในทุกคำที่เคี้ยว เบื้องหลังอาหารมื้อเที่ยงธรรมดานี้ คือความเสียสละที่เงียบงัน ผมมารู้ภายหลังว่าพ่อต้องฝืนลืมตาตื่นตั้งแต่ตีสี่เพื่อเตรียมวัตถุดิบ ทั้งที่เพิ่งวางกระบองยามและกลับจากเข้าเวรดึกมาหมาดๆ
ดวงตาที่อ่อนล้าคู่นั้นไม่เคยบ่นว่าเหนื่อย ข้าวสวยร้อนๆ กับกับข้าวฝีมือพ่อจึงไม่ใช่แค่อาหารประทังหิว แต่มันเปรียบเสมือน จดหมายรัก ฉบับลับที่พ่อบรรจงเขียนถึงผมวันแล้ววันเล่า ไม่ต้องอาศัยน้ำหมึกแม้แต่หยดเดียว แต่ใช้การกระทำปรุงรสให้หัวใจของลูกชายคนนี้อิ่มเอมเสมอมา
เรื่องที่ 2 ฮีโร่หลังพวงมาลัย มุมมอง ความทรงจำกับสิ่งของ
เบาะหนังขาดวิ่นของรถกระบะสีซีดจาง เปรียบเสมือนบัลลังก์ประจำตำแหน่งของพ่อ กลิ่นดินแห้งผสมกลิ่นบุหรี่จางๆ อบอวลอยู่ในห้องโดยสารแคบๆ กลายเป็นกลิ่นแห่งความอบอุ่นที่ผมคุ้นเคยมาทั้งชีวิต พ่อไม่ได้สวมเครื่องแบบข้าราชการโก้หรู แต่สวมเสื้อยืดเปื้อนฝุ่นกับกางเกงยีนส์เก่าๆ มีอาชีพเป็นเพียงคนขับรถส่งของที่ใช้สองมือกำพวงมาลัยแน่น เพื่อประคองปากท้องของทุกคนในครอบครัวให้อยู่รอด
ร่องรอยบุบสลายรอบคันรถบันทึกเรื่องราวความทรงจำระหว่างผมกับพ่อเอาไว้อย่างครบถ้วน รอยขีดข่วนยาวที่ประตูฝั่งซ้าย ไม่ได้เกิดจากความประมาท แต่เกิดจากความรีบร้อนในคืนฝนตกหนักที่พ่อซิ่งฝ่าความมืดพาผมไปโรงพยาบาลเพราะไข้ขึ้นสูง เครื่องเสียงวิทยุที่ติดบ้างดับบ้าง ทำหน้าที่เป็นเพื่อนแก้เหงาเพียงลำพังยามที่พ่อต้องขับรถข้ามจังหวัดเพื่อหาเงินส่งผมเรียน
สายตาคนอื่นอาจมองเห็นเพียงเศษเหล็กวิ่งได้ แต่สำหรับผม รถกระบะคันนี้คือพาหนะคู่ใจของซูเปอร์ฮีโร่ในชีวิตจริง พ่อใช้มันขับเคลื่อนความฝันของผมจนถึงฝั่งฝัน และปกป้องผมให้ปลอดภัยตลอดเส้นทางแห่งการเติบโต
เรื่องที่ 3 พ่อครัวฝึกหัด มุมมอง ความไม่สมบูรณ์แบบ
ความเงียบเหงาเข้ามาปกคลุมบ้านทันทีที่แม่จากไป สิ่งที่หายไปไม่ใช่แค่เสียงหัวเราะ แต่รวมถึงกลิ่นหอมของกับข้าวฝีมือแม่ที่เคยตลบอบอวลไปทั่วครัว พ่อผู้ไม่เคยจับตะหลิวมาก่อน จึงตัดสินใจลุกขึ้นมาสวมผ้ากันเปื้อน รับบท “พ่อครัวฝึกหัด” เพื่อหวังจะเติมเต็มความสุขบนโต๊ะอาหารให้กลับคืนมาอีกครั้ง
ไข่เจียวมื้อแรกกลายเป็นหลักฐานความพยายามที่น่าจดจำ สภาพของมันไหม้เกรียมจนเกือบกินไม่ได้ แต่พ่อก็ยังยิ้มแห้งๆ ส่งมาให้ผมลองชิม หลังจากวันนั้น ห้องครัวกลายเป็นห้องเรียนแห่งใหม่ของพ่อ สมาร์ตโฟนที่เคยใช้ดูข่าว ถูกเปลี่ยนมาเปิดคลิปสอนทำอาหาร พ่อตั้งใจเรียนรู้วิธีหุงข้าวไม่ให้แฉะ วิธีเลือกผักให้สด หรือการปรุงรสแกงจืดไม่ให้เค็มเกินไป แน่นอนว่าช่วงแรกเราต้องเททิ้งมากกว่าได้กิน แต่พ่อไม่เคยถอดใจแม้แต่ครั้งเดียว
ภาพแผ่นหลังกว้างของพ่อที่ยืนงกๆ เงินๆ อยู่หน้าเตาแก๊ส มือหนึ่งถือโทรศัพท์ อีกมือถือตะหลิว กลายเป็นภาพชินตาที่เรียกความตื้นตันใจให้ผมเสมอ รสชาติอาหารฝีมือพ่ออาจไม่กลมกล่อมเหมือนร้านดัง หรืออาจไม่คุ้นลิ้นเหมือนฝีมือแม่ แต่มันกลับปรุงแต่งด้วยความรักและความตั้งใจอย่างเต็มเปี่ยม ความไม่สมบูรณ์แบบเหล่านั้นเองที่เข้ามาช่วยเยียวยาความรู้สึกว้าเหว่ และเติมเต็มช่องว่างในหัวใจของผมให้กลับมาอบอุ่นได้อย่างสมบูรณ์ที่สุด พ่ออาจไม่ใช่เชฟยอดฝีมือ แต่พ่อคือพ่อครัวที่ทำอาหารได้ “อิ่มใจ” ที่สุดในโลก
เรื่องที่ 4 ความห่วงใยผ่านหน้าจอ มุมมองโลกยุคดิจิทัล
วิถีชีวิตบีบบังคับให้เราต้องแยกย้ายกันไปเติบโต ผมต้องจากบ้านมาเรียนต่อในเมืองใหญ่ ทิ้งพ่อไว้ให้ดูแลสวนผลไม้ที่ต่างจังหวัดเพียงลำพัง ระยะทางหลายร้อยกิโลเมตรถูกย่อให้ใกล้กันด้วยหน้าจอสี่เหลี่ยมเล็กๆ พ่อผู้ไม่เคยถนัดเรื่องเทคโนโลยี พยายามหัดใช้สมาร์ตโฟนอย่างเก้ๆ กังๆ เพียงเพราะเหตุผลเดียว คืออยากเห็นหน้าลูกชายให้หายคิดถึง
ทุกสองทุ่ม เสียงเรียกเข้าวิดีโอคอลจะดังขึ้นตรงเวลาเสมอ ภาพที่ปรากฏบนหน้าจอมักจะสั่นไหวและเบลอ เพราะมือของพ่อไม่นิ่ง บางครั้งผมเห็นแค่หน้าผากพ่อ บางครั้งเห็นแค่เพดานบ้าน หรือบางทีสัญญาณก็ขาดๆ หายๆ จนคุยไม่รู้เรื่อง แต่ท่ามกลางความตะกุกตะกักนั้น ประโยคเดิมๆ ที่พ่อถามซ้ำทุกวันว่า “กินข้าวหรือยังลูก” กลับชัดเจนในความรู้สึก
เสียงหัวเราะของพ่อผ่านลำโพงโทรศัพท์ช่วยชะล้างความเหนื่อยล้าจากการเรียนได้ดีกว่ายาชูกำลัง แม้สัญญาณอินเทอร์เน็ตจะมีขีดจำกัด แต่สัญญาณความรักจากพ่อส่งตรงถึงใจผมอย่างลื่นไหลไม่มีดีเลย์ เทคโนโลยีอาจพาเราไปไกลแค่ไหนก็ได้ แต่สำหรับพ่อ มันคือเครื่องมือที่ดึงเรากลับมาใกล้กันเสมอ
เรื่องที่ 5 รอยไม้เรียวที่จางหาย มุมมองความขัดแย้งและการเติบโต
ในวัยเด็ก ผมเคยตั้งป้อมเป็นศัตรูกับพ่อ พ่อเป็นคนเจ้าระเบียบ เข้มงวด และดุเหมือนเสือ ทุกครั้งที่ผมเถลไถลหรือไม่ตั้งใจเรียน ไม้เรียวในมือพ่อจะทำหน้าที่ของมันทันที รอยแดงที่เป็นแนวยาวบนน่องทิ้งความเจ็บปวดไว้ พร้อมกับคำถามที่ดังก้องในใจเด็กชายคนหนึ่งว่า “พ่อรักผมจริงหรือเปล่า ทำไมต้องตีกันขนาดนี้” จนกระทั่งวันที่ผมต้องก้าวออกมาเผชิญโลกแห่งความจริงเพียงลำพัง
เมื่อต้องเจอกับแรงกดดันจากการเรียนและการทำงาน ผมถึงเพิ่งเข้าใจความหมายที่ซ่อนอยู่ วินัยและความอดทนที่พ่อเคี่ยวเข็ญในวันนั้น เปรียบเสมือนวัคซีนเข็มใหญ่ที่พ่อฉีดไว้ให้เพื่อสร้างภูมิคุ้มกันทางใจ พ่อเลือกที่จะยอมเป็น “ผู้ร้าย” ถือไม้เรียวในสายตาลูก เพื่อปั้นให้ลูกแข็งแกร่งพอที่จะเป็น “พระเอก” ในชีวิตจริงของตัวเองได้
วันนี้รอยไม้เรียวที่น่องจางหายไปนานแล้ว เหลือทิ้งไว้เพียงรอยประทับแห่งความเข้าใจ ผมอยากขอบคุณความเข้มงวดของพ่อในวันวาน ที่ทำให้ผมยืนหยัดได้อย่างมั่นคงในวันนี้ ความเจ็บปวดในอดีตได้แปรเปลี่ยนเป็นความเคารพรักที่ฝังแน่นอยู่ในใจตลอดไป
อ่านบทความที่เกี่ยวข้อง
- คำกล่าวรายงานวันพ่อแห่งชาติ 2568 ในโรงเรียน-หน่วยงานราชการ เอกชน
- รู้จัก พุทธรักษา ดอกไม้วันพ่อแห่งชาติ มีความหมายอย่างไรบ้าง
- โก๊ะตี๋ เผยภาพคู่ลูก 23 ปีก่อน เนื่องในโอกาสวันพ่อ แม้เป็นลูกบุญธรรม แต่ไม่นึกเสียใจ
ติดตาม The Thaiger บน Google News:
ข่าวล่าสุด
