แม่เล่าทั้งน้ำตา! ลูกป่วยหนัก พยาบาลนั่งกินขนมก้มเล่นมือถือ

แม่เศร้า ลูกป่วย หามส่งโรงพยาบาล พยาบาลก้มเล่นมือถือ แพทย์สั่งแอดมิด 1 คืน หลังกลับบ้าน ลูกช็อก รีบพาเข้าห้องฉุกเฉินอีกครั้ง ลูกเสียชีวิต ด้วยอาการปอดติดเชื้อ หัวยใจล้มเหลว

วานนี้ 10 ม.ค. 65 ผู้ใช้เฟซบุ๊กรายหนึ่ง (สงวนนาม) โพสต์เล่าเรื่องราวหดหู่ใจที่เธอสูญเสียลูกไป โดยเหตุการณ์เริ่มต้นขึ้นจากลูกของเธออาเจียนหลายครั้ง เธอจึงพาลูกไปโรงพยาบาล หมอวินิจฉัยว่าเป็นลำใส้อักเสพ จึงสั่งแอดมิด 1 คืน พร้อมเจาะเลือด โดยหมอไม่ได้กล่าวอะไร วันต่อมาอาการลูกดีขึ้น จึงพาลูกกลับบ้าน

วันต่อมาเด็กไข้ขึ้นอีกครั้ง เธอจึงพาลูกไปโรงพยาบาล ปรากฎว่าคราวนี้ นอกจากจะไม่ตรวจอะไรเเล้ว แม้แต่ยาฆ่าเชื้อก็ยังไม่ได้รับ ผ่านไปอีก 1 วัน ลูกของเธอมีอาการแย่ลงอย่างชัดเจน หายใจเร็วมาก สุดท้ายช็อกหมดสติ เธอและเเม่ของเธอรีบพาลูกไปโรงพยาบาลทันที หลังจากหามเข้าห้องฉุกเฉิน ปรากฎว่าพยาบาล นั่งกินขนม ก้มเล่นมือถือ ไม่สนใจใยดี เธอแม้แต่น้อย เมื่อขอให้ช่วย พยายามตอบกลับว่า จะให้ช่วยยังไง

เธอต้องอ้อนวอน กว่า 30 นาที เพื่อให้บุคลากรทางการเเพทย์เหล่านี้เข้าช่วยเหลือลูกของเธอ เเต่สุดท้าย ขณะที่ หมอ และพยาบาลกำลังใส่เครื่องช่วยหายใจ ปรากฎว่า เด็กไม่หายใจแล้ว เรื่องนี้ทำเธอใจสลาย

เธอได้ตั้งคำถามกับคุณหมอ และพยาบาลไปว่า ทำไมถึงไม่ตรวจลูกของเธอ และขอยาฆ่าเชื้อ ก็ไม่ได้รับ รวมถึงมองว่าอาการช็อกของลูกเธอเป็นเรื่องไม่หนักหนาอะไร หลังจากเหตุการณ์นี้ผ่านไป เธอจึงได้โพสต์เล่าเหตุการณ์ทั้งหมด โดยรายละเอียดภายในโพสต์ ระบุข้อความดังนี้

“• 09/01/65

ในคืนวันพุธกลางดึก ณิชาอวกหลายรอบ ประมาณ 8 ครั้ง จนเช้าวันพฤหัสพาลูกไปหาหมอที่ รพ. เบื้องต้นหมอแจ้งว่าลำไส้อักเสบสั่งแอดมิดไป1คืน เจาะเลือดไปตรวจแต่ไม่ได้แจ้งว่าลูกเราเป็นอะไร จนเช้าวันศุกร์ อาการอวกเริ่มดีขึ้น หมอสั่งกลับ ณิชาเริ่มสดใส เล่นกับพี่ได้ปกติ

พอถึงวันเสาร์อาการเหมือนมีไข้ต่ำๆ ดูอาการเช็ดตัวให้ทั้งวัน จึงตัดสินใจพาไป รพ.อีกที แต่ไม่ได้รับการตรวจอะไรเลย ได้มาแค่ยาพาราขวดเดียว ทั้งๆที่เราเอ่ยปากขอยาฆ่าเชื้อได้มั้ยหมอ แต่คำตอบคือไม่ให้ ไม่จำเป็นต้องกิน มันจะหายเองภายใน 7 วัน พอกลับถึงบ้านก็เอายาที่หมอให้เอาให้ลูกกินก่อนนอน ดูอาการตลอดจนถึงเช้า

จนถึงเช้าวันอาทิตย์ที่ 9 ตัวไม่ร้อนแล้ว ไข้หาย แต่ลูกมีอาการซึม ไม่ค่อยพูด มีแต่นอน จนรู้สึกว่าลูกน่าจะไม่ดีขึ้น เพราะณิชาหายใจเร็ว คิดในใจว่าลูกอาจจะเป็นหอบ แต่ก็ไม่แน่ใจเพราะณิชาไม่เคยเป็น ณิชาเหนื่อยมากยืนเองไม่ไหวมีแต่จะนอนรีบพาไป รพ. ระหว่างทาง ณิชาช็อคจนหมดสติ ยายเป็นคนอุ้มณิชา เราเป็นคนขับรถ เรารีบขับเพื่อที่จะพาลูกถึงมือหมอให้เร็วที่สุด

ยายรีบอุ้มเข้าห้องฉุกเฉิน แต่… ไม่ได้รับการช่วยเหลือเลย มาดูแค่ว่าเด็กเป็นอะไร รู้ว่าเด็กมันช็อคหน้าซีดมันไม่ไหวแล้ว สิ่งที่เห็นคือไม่มีใครมาสนใจลูกเรา พยาบาลนั่งกินขนมก้มเล่นทอสับ เรากับแม่ขอร้อง ช่วยลูกหนูหน่อย มาดูให้หน่อย เด็กมันไม่ไหวแล้ว
พยบ//จะให้ทำไงล่ะ จะให้ช่วยไงล่ะ !!!

ในใจตอนนั้นโกรธมาก อยากให้เป็นลูกมันบ้างจะรู้สึกยังไง รอไปเกือบ30นาที หมอถึงมาดู พยาบาลถึงมารุมเสียบเข็ม เจาะเลือด เราจับมือลูกไว้ตลอด กระซิบข้างหู ณิชาแม่อยู่นี่ ไม่เป็นไรนะลูก อดทนนะคนเก่ง หนูต้องหาย หนูต้องอยู่กับแม่ แต่ลูกก็อาการแย่ลง หอบขึ้น 60 ออกซิเจนต่ำ หมอเลยถามว่า จะใส่เครื่องช่วยหายใจแล้วส่งยโส

ในตอนนั้น เราคิดแค่ว่า จะทำทุกทาง ยอมทุกอย่างขอแค่ลูกหาย จนหมอเอาเข้าห้องเพื่อใส่ท่อ เราเข้าไปไม่ได้ ได้แค่ยืนรอหน้าห้อง ยืนฟังเสียงลูก เข้าไปได้สักพักได้ยินเสียงร้องเหมือนจะขาดใจ เสียงร้องที่มันเจ็บแบบทรมาน เสียงร้องณิชา3ครั้งแล้วก็เงียบไป… สักพักหมอเดินมาบอก คุณแม่ครับ ในขณะที่หมอพยายามใส่เครื่องช่วยหายใจหัวใจน้องหยุดเต้น ตอนนี้กำลังพยายามปั๊มหัวใจอยู่

ตอนนั้นหน้าชา หูอื้อ เหมือนหัวใจมันแตกสลาย จนสุดท้ายหมอเรียกญาติไปดูลูก หมอถอดสายทุกอย่างออกต่อหน้าเรา ตอนนั้นมันจุก มันเจ็บในใจ ได้แต่กอดร่างที่ไร้วิญญาณ มันเจ็บปวด ทุกอย่างมันมืดไปหมดเลย

สิ่งที่หมอบอกหลังลูกตายคือ น้องปอดติดเชื้อ หัวใจล้มเหลว เราพูดกับหมอว่า ลูกหนูเป็นขนาดนี้ทำไมวันนั้นสั่งกลับ ขอยาฆ่าเชื้อทำไมไม่ให้ มาตั้งหลายรอบทำไมไม่ตรวจ ทำไมปล่อยให้ลูกเรานอนรอความตาย แม่ขอโทษนะณิชา หนูคงเจ็บ คงทรมาน แม่ขอโทษ..
ขอโทษที่ดูแลไม่ได้ พาหนูเติบโตไปกว่านี้ไม่ได้ ถ้ายังมีวาสนาต่อกัน กลับมาเกิดเป็นลูกแม่อีกนะณิชา.”