ย้อนตำนาน “ผีภูกระดึง” รายการตีสิบ เรื่องผีน่ากลัวขนหัวลุกที่สุด

Danita S.เผยแพร่: 31 ต.ค. 2567 15:40 น.| อัปเดต: 31 ต.ค. 2567 15:43 น.

164

ย้อนตำนาน "ผีภูกระดึง" เรื่องลี้ลับชวนขนหัวลุก จากรายการตีสิบ 27 ก.ค. 2547

ย้อนตำนานความหลอน ตีสิบ เทป “ผีภูกระดึง” กลุ่มนักศึกษามหา’ลัย เจอดีที่ภูกระดึง สุดยอดเรื่องหลอนจากรายการตีสิบ ที่เขย่าขวัญผู้ชมมาแล้วทั่วประเทศ และยังคงถูกพูดถึงจวบวันนี้ แม้จะผ่านมาแล้ว 20 ปี

หลังข่าวใหญ่ที่ทำเอาสะเทือนวงการโทรทัศน์ ตีสิบเดย์ At Ten Day โพสต์ประกาศ วิทวัจน์ สุนทรวิเนตร์ ตัดสินใจเกษียณตัวเองจากบทบาทการเป็นพิธีกร หลังโลดแล่นอยู่บนจอแก้วมานานถึง 40 ปี และยุติบทบาทในครั้งนี้ถือเป็นบันทึกหน้าสุดท้ายของรายการ “ตีสิบ” ที่ดำเนินมากว่า 27 ปีด้วยเช่นกัน

ตำนาน “กลุ่มนักศึกษา…เจอดีที่ภูกระดึง” เขย่าขวัญคนฟัง

เมื่อวันที่ 16 กันยายน 2565 ‘วิทวัจน์ สุนทรวิเนตร์’ ได้ถ่ายทำเทปพิเศษ ออกอากาศทางช่องยูทูบ 2020 ENTERTAINMENT กล่าวถึงเรื่องหลอน “ผีภูกระดึง” ที่กลับมาได้รับความสนใจบนโลกออนไลน์อีกครั้ง พร้อมพาย้อนฟังตำนานชวนระทึกขวัญนี้อีกครั้ง

ประสบการณ์ลี้ลับนี้เกิดขึ้นกับกลุ่มนักศึกษามหาวิทยาลัยเอกชนแห่งหนึ่ง ที่ได้ ‘เจอดี’ ที่ภูกระดึง จังหวัดเลย เรื่องราวเริ่มต้นจากการที่พวกเขานัดกันไปท่องเที่ยวพักแรมที่ภูกระดึง โดยก่อนเดินทางไปเที่ยว คุณยายของรุ่นพี่โตสุดในกลุ่ม ก็ได้เตือนให้ไหว้เจ้าที่เจ้าทาง เจ้าป่าเจ้าเขา ตามประสาผู้ใหญ่ที่เป็นห่วงลูกหลาน แต่เมื่อเดินทางมาถึงภูกระดึงในตอนเช้า พวกเขาทั้งหลายกลับลืมเลือนสิ่งนั้น

นักศึกษากลุ่มนี้ไปด้วยกันทั้งหมด 10 คน ซึ่งทุกคนต่างไม่เคยมาเที่ยวที่ภูกระดึงมาก่อนเลย โดยหนึ่งในนั้นผู้ร่วมทริปครั้งนั้นก็คือ ‘บอย’ หนุ่มผู้ไม่ค่อยเชื่อเรื่องอาถรรพ์ ทั้งยังเป็นคนโผงผาง พูดจาไม่ค่อยดีตามสไตล์วัยรุ่นห่าม ๆ มีบ้างที่หยาบคาย และท้าทาย และยิ่งห้ามก็เหมือนจะยิ่งยุ

Advertisements

ระหว่างการเดินทางท่องเที่ยวบนภูกระดึงวันแรก บอย ก็พูดจาแบบคะนองปากไปเรื่อย และเรื่องไม่คาดคิดก็เกิดขึ้นเมื่อกลุ่มของพวกเขาหลงป่า หาทางออกไม่เจอเป็นเวลานาน พี่โตสุดของกลุ่มเริ่มไม่สบายใจ จึงไปยกมือไหว้ต้นไม้ที่ใหญ่ที่สุดในบริเวณนั้นด้วยความเข้าใจเองว่า จะต้องขอขมาเจ้าที่เจ้าทาง และหลังจากที่ขอขมาแล้วเดินต่อซักพักเขาก็เห็นไม้สีแดง โดยลักษณะเป็นไม้ปลายงอม้วนเข้าคล้ายกับไม้เท้า

เขาก็คิดเองว่าปลายไม้ชี้บอกทางออก และตัดสินใจเดินตามทางนั้นโดยเก็บเอาไม้ชิ้นนั้นมาด้วย และซักพักพวกเขาก็เดินพ้นออกมาจากป่ามาได้จริง ๆ จากนั้นก็ได้ไปเดินเที่ยวต่อที่ผาหล่มสัก เมื่อถึงผาหล่มสักพวกเขาจึงตัดสินใจนั่งพักผ่อนรอชมพระอาทิตย์ตกดิน ณ บริเวณนั้น

ขณะเดียวกันก็มีนักท่องเที่ยวกลุ่มอื่น ๆ อีกมากมายที่มานั่งรอชมภาพพระอาทิตย์ตกดินด้วยกัน และด้วยความคึกคะนองของบอย เขาได้ตะโกนด้วยประโยคที่ไม่ไพเราะนัก หวังต้องการฟังเสียงสะท้อนกลับมา ในตอนนั้นบอยก็รู้สึกเหมือนมีคนจ้องมองมาที่เขาอย่างเคือง ๆ เขาเข้าใจว่าเป็นวัยรุ่นกลุ่มอื่นๆบริเวณนั้น จึงได้ถามเพื่อน ๆ ว่า มีกลุ่มอื่นมองเขาหรือไม่ ซึ่งเพื่อน ๆ ต่างก็ปฏิเสธ

ย้อนตำนาน ผีภูกระดึง — ภาพจาก : 2020 ENTERTAINMENT

หลังชมพระอาทิตย์ตกเรียบร้อยแล้ว พวกเขาก็ใช้เส้นทางเรียบผากลับที่ทำการฯ ด้วยเหตุที่พวกเขาไม่มีใครเตรียมไฟฉายไปด้วย และไม่เคยมาจึงพยายามเดินเป็นกลุ่มตรงกลางเพื่อหวังจะอาศัยแสงไฟ และเดินตามกลุ่มอื่น ๆ แต่เมื่อเดินไปเรื่อย ๆ แสงไฟจากนักท่องเที่ยวกลุ่มหน้าค่อย ๆ ห่างออกไปทุกที พวกเขาก็เร่งฝีเท้าเพื่อตามให้ทัน ปรากฎว่าตามไม่ทันแสงจากกลุ่มหน้าหายไปแล้ว

เมื่อหันไปด้านหลังก็ไม่เห็นกลุ่มอื่น ๆ ที่ตามมาเช่นกัน เหลือกลุ่มพวกเขา จึงตัดสินใจรีบเดินให้เร็วขึ้น หลังเดินจนมาถึงร้านค้าระหว่างทางจึงถามทางกลับ และขอซื้อเทียน แต่ได้มาเพียงแค่ 2 เล่ม เพราะที่ร้านเหลือแค่นั้น และที่ร้านค้าก็แนะนำให้เดินทางลัดเพราะเห็นว่าดึกแล้ว ซึ่งคาดว่าเป็นเส้นทางผานาน้อย – องค์พุทธเมตตา

ตอนแรกพวกเขาเดินเรียงหน้ากระดาน 4 คน พอเมื่อเดินต่อเรื่อย ๆ ทางเดินก็เริ่มแคบลง ๆ จนพวกเขาต้องเดินเรียงเดี่ยว โดยให้คนแรกถือเทียน 1 เล่ม และคนสุดท้ายถืออีก 1 เล่ม บอยเป็นคนที่อยู่รั้งท้ายสุด ตลอดทางพวกเขาจะนับ 1 ถึง 10 เป็นระยะ ๆ เพราะทางมืดมาก หากใครหายไปก็จะได้รู้ เส้นทางค่อย ๆ ลาดต่ำลงหญ้าสองข้างทางสูงเกือบจะท่วมหัวหมอกก็ลอยต่ำเรียดพื้น มองไปข้างหน้าเห็นเพียงท้องฟ้าที่มืดมิด มองต่ำกว่ายอดไม้เห็นเพียงสีดำสนิท ระยะการมองเห็นเพียงรัศมีแสงเทียน

ในระหว่างที่เดินอยู่ ทุกคนรู้สึกมีสิ่งไม่ปกติเกิดขึ้นตลอด บ้างรู้สึกเหมือนมีคนวิ่งเอามือระต้นหญ้าข้างทางผ่านพวกเขาไป แต่ไม่มีใครกล้าทัก พอเดิน ๆ ไปเพื่อนที่เดินอยู่หน้าบอย กระซิบว่าเห็นคน บอยก็ตบหัวเพื่อนพร้อมบอกว่า คนที่ไหนไม่เห็นมีเลย ทั้ง ๆ ที่หลาย ๆ คนเห็นเป็นคนผิวคล้ำตัวใหญ่มาก ๆ นั่งยอง ๆ กอดเข่ามองพวกเขาอยู่ข้างทาง ห่างออกไปไม่ไกลมาก ระยะเพียงพ้นแสงเทียน

เมื่อเดินไปได้ซักพัก บอยรู้สึกเหมือนมีคนมาหายใจรดต้นคอ และรู้สึกแน่นที่หน้าอกมาก ๆ พวกเขาเดินไปถึงทาง 3 แพร่ง ปรึกษากันว่าจะเลี้ยวซ้ายหรือขวาดี และเริ่มนับเพื่อให้ตรวจสอบเพื่อนว่า ครบหรือเปล่า นับได้ 9 แล้วเงียบไป ไม่มีเสียงขานของบอย

ตอนแรกก็นึกว่าบอยแกล้ง แต่พอมองหาไม่เจอ พวกเขาส่วนหนึ่งจึงรีบวิ่งย้อนกลับไปเส้นทางเดิม และพบว่า บอยนอนอยู่ข้างทางในลักษณะที่ตั้งแต่ส่วนเอวลงไปอยู่ในป่า ส่วนท่อนบนอยู่บนทางเดิน เหมือนมีคนกำลัง ลากโดยดึงขาเขาเข้าไปในป่า ทางเพื่อน ๆ ก็ช่วยกันดึงไว้ และร้องเรียกพวกที่เหลือ พวกที่ตามมาก็วิ่งเตะรากไม้ได้แผลไปคนนึง

ตอนนั้นบอยมีอาการกระตุก ตาเหลือก ตัวแข็ง พวกเพื่อน ๆ ก็ตกใจ ช่วยกันบีบนวด แขน-ขา เขาต่างก็รู้สึกว่าตัวบอยแข็งมาก แข็งไปทั้งตัวเลย บีบไม่ลงไม่ยุบเลย พวกเขาจึงพยายามหามบอยโดยคนหนึ่งซ้อนใต้แขนทั้งสอง อีกคนยกขาและเดินไป ตอนแรกยกไม่ขึ้นรู้สึกหนักมาก พอยกขึ้นและในระหว่างที่เดิน คนที่อยู่หน้าสุด ร้องว่าเห็นงูอยู่ข้างหน้า ทุกคนเห็นเป็นงูเหมือนกันหมด 9 คนยกเว้น บอย ที่ไม่รู้สึกตัวแล้ว

จู่ ๆ จากงูก็กลายเป็นกิ่งไม้ไปต่อหน้าพวกเขา ทั้ง ๆ ที่ก่อนหน้าเห็นว่าเป็นงูจริง ๆ ในขณะที่คนที่หามบอย 2 คนเริ่มไม่ใหวแล้ว ทั้งที่บอยตัวนิดเดียว คนหามทั้งสองคนตัวใหญ่กว่าเยอะ ต้องให้เพื่อนมาช่วยกันหามอีกคน เขาบอกว่า บอยตัวหนักขึ้น ครับหาม 3 คนก็ไม่ไหวบอยก็หล่นลงมา มีอาการชักอย่างน่ากลัว ตาก็เหลือกด้วย

ในขณะนั้นเองเพื่อนอีกคน ก็เห็นแสงไฟ เคลื่อนเข้ามาและปรากฎว่าเป็นแสงไฟจากรถมอร์เตอไซต์ ทั้ง ๆ ที่ตอนแรกไม่ได้ยินเสียงรถเลย คนขับเป็นชายใส่ชุดทหารพราน สวมโม่ง พวกเขาก็บอกว่ามีคนเจ็บให้ช่วยหน่อย คนที่ขับรถจึงบอกให้เอาคนเจ็บขึ้นรถมา และให้คนขึ้นรถมาอีกคนคอยจับคนที่เจ็บไม่ให้ร่วง รุ่นพี่คนเดิมก็เลยขึ้นไปประคองบอย และได้เอาไม้สีแดงที่เก็บมาด้วยให้รุ่นน้องอีกคนถือไว้ ชายขับมอร์เตอไซต์ ได้แนะนำให้พวกที่เหลือเดินเลี้ยวขวาที่ทางแยกข้างหน้าเพื่อกลับที่ทำการฯ จะถึงเร็วกว่า

ด้านรุ่นพี่คนที่นั่งซ้อยรถไปด้วยก็เล่าว่า เมื่อถึงทางแยกมอร์เตอไซค์กลับเลี้ยวซ้ายบอกว่าทางสะดวกกว่า และรุ่นพี่ได้เล่าให้คนที่ขับรถไปว่าเขามาเที่ยวกันแล้วเพื่อนก็เป็นอะไรไม่รู้ ทันใดนั้นคนที่ขับรถอยู่ก็หัวเราะขึ้นโดยมีน้ำเสียงเปลี่ยนไป จากเดิมเสียงใหญ่มาก และเป็นการพูดยาน ๆ ว่า มันไม่เป็นอะไรหรอก

ตอนนั้นเขากลัวมาก ๆ แต่ก็ขับมาส่งจนถึงบริเวณสะพานไม้หลังที่ทำการฯ เจ้าหน้าที่ที่ขับรถก็บอกให้ประคองบอยไปห้องพยาบาล ซึ่งตอนนั้นตัวบอยไม่หนักเหมือนก่อนหน้านั้นแล้ว เมื่อถึงห้องพยาบาล ทางเจ้าหน้าที่พยาบาลก็ให้กินยาและนอนพักก่อน ส่วนตัวรุ่นพี่ก็เดินไปซื้ออาหารอุ่น ๆ ที่ร้านค้ามาไว้ให้บอยกิน

พอกลับมาถึงบอยก็ฟื้นแล้วแต่ยังงง ๆ อยู่ มาพูดถึงเพื่อนอีก 8 คนที่เดินกลับ ตอนนั้นเทียนดับไปแล้ว พวกเขาก็อาศัยแสงไฟจากโทรศัพท์มือถือ ตลอดเวลาที่พวกเขาเดินไปเหมือนมีคนตามมาตลอด และเพื่อนคนนึงโดนพลักตกหลุมถึง 2 ครั้ง โดยเพื่อนทุกคนยืนยันว่าไม่มีใครแกล้ง

แล้วพวกเขาก็เห็นแสงไฟข้างหน้าเป็นแสงไฟตามบ้านอะไรประมาณนี้พวกเขาก็รีบเดิน แต่ยิ่งเดินยิ่งไกล และแล้วแสงไฟก็หายไป แต่พวกเขาก็ยังเดินต่อไป แต่ก็วนมาที่เดิมตลอด ทุกคนเริ่มกลัว เริ่มลนกันหมด แล้วก็มีคนยกมืออธิฐานกับไม้ บนบานเจ้าที่ เจ้าป่า เจ้าเขาขอให้ถึงที่พักซักที แล้วไม่นานเพื่อนคนหนึ่งก็แหวกหญ้าที่สูงท่วมหัวข้างทางออกมาเจอแสงไฟจากที่ทำการฯ ทั้งที่ไม่ไกลพวกเขาก็หลงอยู่เป็นนาน

พวกเขาก็พบกับเจ้าหน้าที่ที่ใส่ชุดทหาร สวมโม่ง 2 คนส่องไฟมาทางเขา แล้วบอกว่า เจอพวกมันแล้ว ตอนแรกเขานึกว่าเพื่อนเขาที่มากับรถ บอกให้คนออกมาตามหาพวกเขา แต่ไม่ใช่และทหาร 2 คนก็เดินหายไปใหนไม่รู้ แล้วพวกเขาก็มาถึงหลังที่ทำการ เขามาถึงที่พักกันแล้ว และพวกเขาก็ได้จุดธูปขอขมาเจ้าที่เจ้าทางพอปักธูป

ระหว่างที่กำลังเดินกลับ บอยก็ออกมาพอดี โดยที่ไม่มีอาการใด ๆ เลย มาตอนเช้าบอยเล่าหลังจากได้สติว่า ตอนที่ล้มลงนั้นยังรู้สึกตัว เห็นว่ามีคนตัวใหญ่หน้าตาโกรธมากมาทำให้ล้มและกดหน้าอกเอาไว้ตอนที่เพื่อน ๆ พยายามแบกตัวเขาขึ้นมา พวกเขาได้ตามถามหาเจ้าหน้าที่ที่มาส่งบอยเพื่อจะขอบคุณ แต่ปรากฏว่าไม่มี และพวกเจ้าหน้าที่ก็บอกว่า ไม่มีใครใส่ชุดเต็มยศขนาดนั้น

ส่วนแม่ค้าเมื่อได้ยินเรื่องก็ให้ความเห็นว่าเป็นผู้ช่วยองค์พุทธเมตตา ที่ออกมาให้ความช่วยเหลือผู้คนบ่อย ๆ เมื่อพวกเขาได้เดินกลับไปดูเส้นทางที่เดินมาเมื่อคืน พบว่าต้นไม้ใหญ่ ๆ ที่เห็นเมื่อคืนไม่มีเลย มีเพียงหญ้าเตี้ย ๆ สูงไม่ถึงเข่า มีหลักฐานว่าเป็นเส้นทางเดิมคือร่องรอยพลาสเตอร์ ที่เขาใช้กันหล่นอยู่ข้างทาง ทิศที่รถมอเตอร์ไซค์วิ่งมาก็ไม่มีทาง เป็นทุ่งหญ้าและทางสามแยกก็ใช้ได้เพียงด้านขวา เพราะด้านซ้ายที่รถมอเตอร์ไซค์เลี้ยวมาเป็นเส้นทางขาด น้ำเซาะทางเป็นร่องลึกใช้ไม่ได้ จึงเป็นเรื่องมหัศจรรย์หลาย ๆ เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นรวมกัน

ก่อนลงจากภูกระดึง พี่ใหญ่รู้สึกขอบคุณไม้เท้า และได้เอาไปพิงไว้หลังต้นสนใหญ่ที่สุดบริเวณกางเต้นท์ เมื่อพวกเขากลับลงมาถึงตีนภูกระดึง ก็ได้แวะไปไหว้ศาลเจ้าพ่อภูกระดึง ปรากฎว่าในศาล มีไม้เท้าสีแดงอยู่ โดยลักษณะไม้เท้าเหมือนกับไม้ที่พวกเขาใช้เมื่ออยู่บนภูฯ ทุกคนจึงคิดว่าเจ้าพ่อฯ ได้ไปช่วยพวกเขาไว้

เมื่อกลับมาถึงบ้าน แม่ของบอยได้ออกมาเปิดประตูให้ พร้อมกับทักว่า เอาใครมาด้วยหน้าบ้าน ตัวใหญ่ตาแดงเชียว ซึ่งบอยไม่ได้เล่าเรื่องทั้งหมดให้แม่ฟัง เพราะกลัวโดนดุ แต่ได้เล่าให้พี่สาวฟัง ซึ่งพี่สาวก็ได้เล่าต่อให้แม่ฟังในที่สุด จากนั้นแม่จึงเล่าถึงความฝันที่เกิดขึ้นในช่วงที่บอยไปเที่ยวภูกระดึงว่า ฝันเห็นต้นไม้ใหญ่แผ่กิ่งมาเหมือนมือกำลังไล่ต้อนเด็กตัวเล็ก ๆ อยู่

แม่บอยพูดในความฝันว่า อย่าไปทำเลยสงสารเด็กมัน ซึ่งในฝันก็ไม่ได้เห็นเป็นบอย แต่เห็นเป็นเพียงเด็กตัวเล็ก ๆ เท่านั้น และในขณะที่แม่บอยนั่งคุยกับพี่สาวอยู่ จู่ ๆ ก็ได้ยินเสียงแว่วขึ้นมาว่า “ให้พวกมันไปขอขมากู” จากนั้นแม่จึงได้พาบอยไปทำสังฆทาน และอาบน้ำมนต์

สำหรับเรื่องราวความหลอนในเทปพิเศษก็มีเพียงเท่านี้ เหตุเพราะเทปดังกล่าวได้ออกอากาศตั้งแต่ปี 2547 เมื่อพยายามเปิดเทปบันทึกรายการเพื่อนำมาเผยแพร่อีกครั้ง กลับไม่สามารถเปิดได้ ทำให้ทางรายการต้องเล่าเรื่องราวสุดสยองขวัญนี้ใหม่อีกครั้ง

อย่างไรก็ดี ผู้อ่านทุกท่านสามารถเข้าไปรับชมคลิปรายการฉบับเต็มได้ทางช่องยูทูบ 2020 ENTERTAINMENT ในคลิปที่มีชื่อว่า “คนทักมาถามเยอะมากกับเทปผีภูกระดึงตีสิบ “กลุ่มนักศึกษา…เจอดีที่ภูกระดึง” ในโลกออนไลน์กำลังพูดถึง”

อ่านข่าวที่เกี่ยวข้อง