‘กระติก’ ขอขมาแม่ ‘แตงโม’ เจอยิงคำถามกลับ แล้วแม่จะให้หนูทำยังไง ?

Vanrasa J.เผยแพร่: 02 มี.ค. 2565 09:32 น.| อัปเดต: 02 มี.ค. 2565 10:13 น.

120 1 minute read

‘กระติก อิจศรินทร์’ เข้า ขอขมา แม่ ‘แตงโม นิดา’ ลั่น ไม่ให้อภัย เจอยิงคำถามกลับ “แล้วแม่จะให้หนูทำยังไง ?” กลายเป็นคำตอบเด็ด “ก็โดดลงไปสิ”

หลังจากที่มีข่าวของนักแสดงสาว ‘แตงโม นิดา พัชรวีระพงษ์‘ ที่พลัดตกน้ำเสียชีวิต หลังไปล่องเรือสปีดโบ๊ทกับผู้จัดการส่วนตัว ‘กระติก อิจศรินทร์ จุฑาสุขสวัสดิ์‘ และเพื่อน ๆ เมื่อคืนวันที่ 25 กุมภาพันธ์ ที่ผ่านมา

ล่าสุด (1 มี.ค.) ทาง กระติก ได้เดินทางเข้า ขอขมา พร้อมมอบมาลัยให้แก่ ‘พนิดา ศิริยุทธโยธิน‘ คุณ แม่ ของนักแสดงสาว โดยมีการพูดคุยว่า

แม่: แม่ยังไม่รับมาลัยของน้องกระติด แม่ขอถามก่อนว่า วันนี้วันที่ 4 แล้ว หนูไม่เคยติดต่อเลยว่า น้องโม ตกน้ำ เพราะเหตุใด มีปัญหาอะไร ถึงไม่บอกแม่ว่าลูกแม่ตกน้ำ ?

กระติก: หนูขอโทษจริง ๆ ตั้งสติไม่ได้ หนูเสียใจจริง ๆที่ไม่ได้โทรหาแม่คนแรก หนูยอมรับตรงนี้ หนูสติแตกมาก ๆ หนูเสียใจการจากไปของโม

แม่: วันที่ 4 แล้วนะ เราเห็นกันมาตลอด หนูเป็นผู้จัดการแตงโม ทำไมถึงพูดว่าไม่บอกแม่ เพราะแม่ไม่ใช่นักดำน้ำ ?

กระติก: หนูสื่อสารไม่เป็น แม่ก็รู้หนูสื่อสารไม่ได้ ตอนนั้นหนูสติแตก หนูไม่รู้จะเริ่มยังไง หนูเสียใจหนูยอมรับ หนูยอมให้แม่ว่าหนู หนูเสียใจจริง ๆ

แม่: แม่ยังไม่เห็นกระติกยังไม่ร้องไห้สักครั้งเดียว กระติกไม่ต้องร้องให้ฟูมฟาย

กระติก: คนเราเป็นมนุษย์การแสดงออกต่างกัน หนูขออธิบายนะแม่ อยู่คนเดียวหนูฟูมฟาย แต่หนูอยู่ต่อหน้าคนอื่นหนูทำไม่ได้ หนูพูดจริง ๆ หนูเสียใจ

แม่: คุณปอยังทำได้

กระติก: แม่ (ลากเสียง) นั่นคุณปอ แม่ต้องเข้าใจหนูด้วยนะ หนูเป็นคนแบบนี้ ถ้าหนูอ่อนโยนกว่านี้มันคงจะดีกว่านี้ใช่มั้ยแม่ แม่อยากเห็นหนูร้องไห้ใช่มั้ย ?

แม่: พูดตรง ๆ นะ แม่คิดว่าหนูปิดบังอะไรหรือเปล่า ?

กระติก: แม่ (ลากเสียง) หนูไม่ได้ปิดบังอะไรแม่เลย

แม่: เอาน้องโมไปทำอะไร ?

กระติก: คุณแม่ คุณแม่คุยกับตำรวจนะคะ หนูให้ปากคำกับตำรวจไปหมดแล้ว วันหนึ่งความจริงกระจ่างคุณแม่จะรู้เอง วันนี้หนูตอบอะไรแม่ไม่ได้ หนูบอกแค่ว่าหนูไม่ได้ปิดบังอะไรคุณแม่เลย หนูอยากให้โมตื่นมาและมาอธิบายกับแม่ว่ามันเกิดอะไรขึ้น แต่โมเขาไม่ตื่นมาแล้ว ทุกวันหนูนอนคิดถึงโม

แม่: งั้นหนูอธิบายสิว่ามันเกิดอะไรขึ้น ?

กระติก: หนูให้ปากคำกับตำรวจไปหมดแล้ว . . . หนูชวน ไปลงเรือแค่นั้นเอง โมเดินไปฉี่ โดยไม่ได้ไปบอกหนูด้วยซ้ำ หนูรู้อีกทีเขาตกไปแล้ว . . .ทำไมหนูถึงรู้สึกว่าสังคมลงโทษหนูขนาดนี้ หนูชวนเพื่อนไปนั่งเรือคิดถึงเขาในแง่ดี นั่งเรือดี ๆ สวย ๆ แต่เกิดเหตุการณ์ไม่คาดฝัน หนูไม่ได้อยากให้มันเกิดขึ้น หนูอธิบายก็เหมือนแก้ตัว แต่มันคือเรื่องจริง เรื่องจริงกว่านี้ไม่จริงอีกแล้ว ให้เล่ากี่รอบมันก็มีแค่นี้

แม่: หนูไม่ได้ดูแลน้องโมในฐานะผู้จัดการใช่ไหม หนูรู้มั้ยว่าการเป็นผู้จัดการเขาเป็นกันยังไง ? คุณนั่งเล่นโทรศัพท์ ไม่ได้ดูน้องโมเลยว่าปวดปัสสาวะ ไปฉี่ตรงไหน

กระติก: หนูดูวิวอะแม่ ในใจหนูมีสองหมวก หนึ่งเป็นเพื่อนสองเป็นผู้จัดการ วันนั้นเราไปเที่ยวกัน ไม่ได้ทำงาน ถ้าเป็นการทำงานเราจะดูแลนักแสดงอย่างดี แต่วันนั้นเราไปเที่ยวในฐานะเพื่อน ถ้าวันนี้มีงานเราเกิดเหตุการณ์แบบนี้ โอเคหนูยอมรับว่าหนูทำตรงนั้นนั้นได้ไม่ดี แต่เป็นเพื่อนหนูก็มีสิทธิ์เที่ยวของหนู

เขาก็ไม่ได้สนใจหนูด้วย ตอนนั้น หนูพูดตรง ๆ อยากให้แม่เข้าใจในมุมของหนู จะโทษหนูยังไงก็ได้ แต่หนูพูดจริงที่สุดแล้ว ถ้าพูดเกิดกว่านี้มันไม่จริงแล้วแม่ หนูอยากให้โมไปเข้าฝันแม่นะ แล้วไปอธิบายให้แม่ฟังเหตุการณ์นั้นด้วยตัวเอง แต่มันทำอย่างงั้นไม่ได้

แม่แตงโม : หนูไม่ไปดูศพน้อง

กระติก: หนูไม่เข้าเพราะเจ้าหน้าที่บอกว่าปิดแล้ว

แม่: ยังไม่ปิด

กระติก: ปิดแล้ว กระติกย้ำ หนูมีพยาน

แม่: หนูนั่งอยู่นานแล้ว ตอนที่เพื่อน ๆ เข้าไปดูเขาก็แห่กันเข้าไปดูหมด

กระติก: แม่ให้หนูจำภาพโมดี ๆ เหอะแม่นะ หนูไม่ได้อยากเข้าไป ให้โมมันไปจากหนูให้จำภาพดี ๆ อะแม่

แม่: แต่มันเป็นการแสดงออกที่ประหลาดสำหรับแม่ กระติกเป็นแม่อีสเตอร์ คุณแม่รักก็อีสเตอร์ แม่ซื้อเปียโนให้อีสเตอร์ กระติกเป็นแบบนี้กับแม่ได้ยังไง ?

กระติก: หนูเสียใจแม่

แม่: วันที่น้องโมตกเรือ หนูมีอะไรปิดบังหรือเปล่า ?

กระติก: หนูไม่มีอะไรปิดบัง นิดนึงก็ไม่มี หนูก็โดนสังคมลงโทษ กับสิ่งที่หนูไม่กล้าที่จะโทร ช็อก ตั้งสติไม่ได้

แม่: แต่หนูไปที่อู่เรือได้นะ อู่เรือพี่ปอได้

ช่วงโต้เถียง