แห่อาลัย ลุงปัญญา ผู้ก่อตั้งคณะละครลิงประกิตโชว์ เสียชีวิต ด้านลูกชายเล่านาทีสุดท้ายของชีวิตพ่อ เผยพ่อลืมตาขึ้นมาบีบมือ พยักหน้าฟังคำพูดลูกชาย พร้อมฝากฝังให้ดูแลที่เหลือต่อ
นับเป็นข่าวเศร้าเมื่อมีการเปิดเผยว่า ลุงปัญญา กันรอบรู้ ได้เสียชีวิตลงแล้วในวัย 73 ปี หลังต่อสู้กับหลายโรครุมเร้า สิ้นชื่อเจ้าของและผู้ก่อตั้ง คณะละครลิง“ประกิต ศิษย์พระกาฬ” ด้านลูกชายเผยนาทีสุดท้ายก่อนพ่อจากไป ได้พูดคุยฝากฝังให้ช่วยดูแล ด้านพิธีศพจะตั้งไว้ที่วัดบ้านโป่ง จังหวัดราชบุรี
เมื่อวันที่ 27 พฤษภาคม 2566 ลูกชายของลุงปัญญา ได้ออกมาแจ้งข่าวว่า “27พฤษภาคม2566 R.I.Pวันเสาร์11:35น. คุณพ่อปัญญา กันรอบรู้ ต้นตำหรับละครลิงศิษย์พระกาฬ(ประกิตโชว์)อายุ73ปี ได้จากไปอย่างสงบแล้วนะครับ” พร้อมเผยช่วงเวลาก่อนคุณพ่อจากไป ดังนี้
“เมื่อวานเวลานี้ตี4 พ่อฟื้นขึ้นมา จากตอน2ทุ่มที่หมอบอกว่าไม่ดีเลย และไม่ควรทำอะไรเพิ่มเพราะจะทำให้เจ็บและได้แค่ยื้อเท่านั้น*
พ่อลืมตาขึ้นมาเริ่มมองดูรอบข้าง พ่อหันมามองผมซึ่งยืนอยู่ข้างๆเตียงแล้วจับมือของพ่อไว้ พ่อบีบมือผมเป็นจังหวะๆ แต่พ่อยังพูดไม่ได้ ผมบอกพ่อข้างๆหูว่า พ่อครับ ถ้าพ่อไหวพ่อก็สู้นะครับ แต่ถ้าพ่อพ่อไม่ไหวพ่อก็สามารถออกเดินทางได้เลยนะครับ ทางสายธรรมมะที่พ่อปฏิบัติ ซึ่งเป็นทางที่พ่อใช้ดำเนินมาตลอดทั้งชีวิต
พ่อไม่ต้องเป็นห่วงอะไรแล้วนะพ่อ ผมจะดูแลทุกอย่างแทนพ่อเอง พ่อไม่ต้องเป็นห่วงผมจะดูแลครอบครัว เหมือนที่พ่อทำมาตลอด ผมรับปาก ทุกประโยคที่พ่อได้ฟังพ่อสามารถพยักหน้าตอบรับได้แบบช้าๆ ซักพักพ่อเหมือนพยายามจะนั่งโดยเริ่มกะดกตัวขึ้น แต่ไม่ไหว ผมบอกว่าพ่อว่าหมอไม่ให้ลุก (ที่จริงกลัวว่าถ้าพ่อลุกขึ้นมาแล้วจะแย่หนัก)พ่อจึงพยักหน้าแล้วเองลงนอน
โดยผมและครอบครัวประครอง จากนั้นผมบอกให้พ่อพักผ่อนก่อนนะ แล้วปล่อยมือท่านในท่านอนสบายๆพ่อพยักหน้าแล้วเหมือนนอนหลับ ซักงีบพ่อก็ลืมตาแล้วยกมือข้างซ้ายที่ไม่มีแรงขึ้นมา เวลานี้ครอบครัวได้ยืนจับมือพ่อไว้คนละฝั่งทั้งซ้ายขวา แต่ละคนก็บอกความที่ต้องการบอกชื่นใจในความสมัครคีครับ
พ่อเริ่มมีเสียงพูด ผมก็เอ่ยเหมือนเช่นเคย พ่อเปลี่ยนการขยับ ปล่อยมือขวาฝั่งที่ผมยืนจับอยู่ข้างเตียง เป็นการคล้องมาข้างหลังผม ผมจึงโน้มตัวลงเอาหัวไปซบที่หน้าอกพ่อ ผมกอดพ่อ พ่อก็ยกมือข้างซ้ายมายีที่หัวของผม แล้วพ่อก็พูดด้วยเสียงที่ช้านิดๆว่า สุดยอด พ่อขอฝากด้วยนะ
ผมตอบรับปาก และบอกพ่อว่า ไม่ต้องห่วงนะทุกสิ่งอย่างที่ลูกๆได้ทำไม่เหนื่อยครับพ่อ สิ่งที่ได้ทำล้วนแล้วแต่เต็มใจ เหมือนได้ทำบุญกับพ่อ พ่อออกเสียงร้องไห้แบบแห้งๆ ผมจึงเอนตัวกลับบอกพ่อไม่ร้องนะครับ เดี๋ยวพ่อจะเกร็ง ผมยืนจับมือพ่อไว้อย่างเดิม พ่อนอนหลับเวลานี้ประมาน6-7โมงเช้า พ่อตื่นและขอนั่งโดยบอกว่าไหว แล้วก็ไหวจิงๆพ่อบอก เฮ่ออโล่ง คงนอนท่าเดิมนานๆแล้วเมื่อย
เราช่วยกันประครองนั่ง พ่อเล่าความฝันที่ฟังออกมั่งไม่ออกมั่ง น้ำเสียงชัดขึ้นเยอะ และอาการดีขึ้นเยอะ เหมือนพ่อไม่รู้ด้วยซ้ำว่าก่อนหน้านี้เกิดอะไรขึ้นกับพ่อ แล้วพยาบาลก็มาขอฉีดยา เราประครองพ่อนอนลง จากนั้นพยาบาลก็ฉีดไหล่ข้างซ้าย พ่อยกมือข้างขวาแบบเร็วๆ ทำท่า เยี่ยมๆ พยาบาลหยอกพ่อว่า คุณลุงทำอะไรหนูมองไม่ทันขออีกครั้งนึง แล้วพ่อก็ทำท่า เยี่ยมๆ อีกรอบ
พยาบาลว่า หนูฉีดยาเก่งขนาดนั้นเลยหรอ พ่อตอบ ใช่ครับ แล้วพยาบาลเดินอ้อมกลับทางปลายเท้า พ่อยกมือไหว้บอกขอบคุณครับ พยาบาลว่าคุณลุงไม่ต้องยกมือไหว้หนูหรอก พ่อว่าได้ไงผู้มีพระคุณ จากนั้น อีกคนมาวัดความดัน ซึ่งผมเปิดเพลงพระพุทธเจ้า คลอให้ตลอดมาทั้งคืน
เสียงเบาพยบาลฟังดนตรี ถามว่าคุณลุงนับถือศาสนาคริสเหรอคะ พ่อตอบ คริสก็ได้ อิสรามก็ดี แต่หลักๆพุทธครับ พยาบาล2คนก็ได้ขำขัน คงยินดีที่พ่ออาการดีขึ้นมาก และลองทดสอบถอดเครื่อช่วยหายใจแรงดันสูงออกซัก10นาที ว่ายังคงต้องใช้อยู่แต่ลดกำลังลงจาก100 เหลือ60 บอกใช้ต่ออีกหน่อย
หลังจากนั้นพ่อก็นอนตะแคงซ้ายมั่ง ขวามั่ง คันก้นมั่ง ผมกับแม่และแฟน ปล.น้องชายอีกคน ก็เกาให้มั่ง ปะแป้งมั่ง น้ำลูบมั่ง เดี๋ยวก็นั่ง เดี๋ยวนอน เวลานี้8-9โมงเช้า พยาบาลนำอาหารมาให้แม่รับมาแขวนเป็นอาหารถุงการแพทที่ให้ทางสายยาง พ่อหันไปมอง แล้วบอกอันนี้เอาๆ จนอาหารหมด พ่อบอกถุงแค่เนี้ยให้นานจัง ถึงจนเวลานี้ เราวางใจกลับอาการของพ่อ
ผมแฟนและน้อง บอกพ่อว่า พ่อครับเดี๋ยวผมมานะขอไปอาบน้ำกินข้าวงีบนอนซัก2ชม. ที่บ้าน ผมชี้นาฬิกา ตอนนี้9โมง เดี๋ยว11โมงผมมานะครับพ่อ พ่อพยักหน้าแล้วว่า อืมลูกๆกลับไปพักกันก่อน ผมกลับมาบ้านอาบน้ำ กินข้าว เวลาประมาน10โมง ผมล้มหัวนอนซัก5นาทีไม่ทันหลับ หัวใจและศรีษะของผม เต้นแรงเป็นจังหวะพร้อมกันดัง ตุ๊บๆ ๆ ๆ จนผมไม่สามารถนอนได้ผมรีบคว้าโทรศัพท์ติดต่อแม่ หลายครั้งไม่ติด
ผมจะออกไปโรงพยาบาลแระ รู้สึกไม่ดีจริงๆ แฟนนอนอีกห้องบอกแม่เขาเปลี่ยนเบอร์ใหม่ เอ้าผมไม่รู้แต่พอโทรไปแม่รับ บอกว่าหมอเพิ่งออกไป หมอถามคุณลุงตื่นแล้วนะ พ่อตอบ ครับ หมอว่าดีแล้วล่ะ แม่ว่าโอเครไม่มีอะไร นอนพักผ่อนอยู่ ผมก็โล่งแล้วล้มหัวนอนอรกครั้ง ไม่ทัน2นาที แม่โทรกลับมา บอกพ่อแย่อีกแล้ว
นั่นคือนาทีที่ไม่ต้องคิดอะไรผมรีบไปโรงพยาบาลทัน ระยะทาง บ้านถึงโรงพยาบาลก็2-3โล เหมือนไกลจัง เมื่อไปถึงประมาน10โมงครึ่ง ผมจับมือขวาของพ่อมากุมไว้พ่อมีอาการกะวนกะวาย หันมามองหน้าผม แต่คราวนี้พ่อไม่พูดแล้ว เพราะเหนื่อย พ่อบีบมือผมเป็นจังหวะ ผมโน้มตัวเข้าไปคุยไกล้ๆ และพูดคยเดียวบอกพ่อ
พ่อครับ พ่อไม่ต้องห่วงอะไรนะครับผมรับปากจะทำหน้าที่แทนพ่อทุกอย่าง ถ้าพ่อไหวพ่อก็สู้นะ ถ้าไม่ไหวพ่อก็ออกเดินทางได้เลยนะ ทางสายธรรมมะที่พ่อปฏิบัติมาตลอด ผมจะดูแลทุกอย่างแทนพ่อเอง ไม่ต้องห่วงนะครับ จนซักพัก อาการเริ่มคลายลง พ่อเริ่มคลายมือออกนิดๆ
ผมจึงเอามือพ่อมากอดผมไว้แล้วซบลงที่อกพ่อ นำมืออีกข้างของพ่อมายีที่หัวผม เหมือนเมื่อครั้งก่อน ผมบอกพ่อว่า พ่อไม่ต้องห่วงนะผมจะดูแลทุกอย่างแทนพ่อเอง ผมจะทำหน้าที่ที่พ่อทำ ผมจะดูแลครอบครัวเอง ลูกๆทุกคนทำเพื่อพ่อไม่เหนื่อยหรอก เต็มใจเหมือนได้ทำบุญกับพ่อนั่นแร่ะ
เหมือนที่เราไปทำบุญกันในทุกวันพระ กรวดน้ำ ถ้าพ่อต้องเดินทาง ถ้าสะดวกพ่อก็มาทำบุญด้วยกันนะครับ ถ้าพร้อมพ่อก็เดินทางได้เลยนะครับ ทางสายธรรมมะที่พ่อปฏิบัติมาตลอดนะครับพ่อ เสียงเครืองดังผิดเสียง ผมเอนตัวขึ้นตัวเลขบนเครื่องหายไปหมดแล้ว ผมลองเปลี่ยนที่เสียบนิ้ว
จากนั้นกราบที่อกพ่อ ขอให้พ่อเดินทางสายธรรมมะ สู่พระนิพพานนะะพ่อนะ 11:35นาที การจากไปอย่างสงบ ของพ่อ ปัญญา กันรอบรู้ ( เหตุการวันที่เกิดขึ้น ผมเข้มแข็งมากครับ แต่วันนี้ผมทวนความหลังแล้ว ผมก็ยังเข้มแข็ง มีเพรียงน้ำตาที่ห้ามไม่ได้ แต่ผมร้องไห้ แล้วก็มียิ้มด้วยนะ เวลานึกถึงพ่อ ไม่ต้องห่วงครับพ่อ ผมดีใจที่เกิดเป็นลูกของพ่อ ผมรักพ่อ และรักครอบครัว ขอให้พ่อออกเดินทางตามสายทางแห่งธรรมมะที่พ่อปฏิบัติมาตลาด ผมยังรู้สึกว่าพ่ออยู่ในตัวผม และมันจะเป็นยังนี้ตลอดไป)”
ภาพจาก ละครลิงประกิตโชว์
