วันนี้ 21 กุมภาพันธ์ 2566 มีรายงานว่า พยาบาลแป้ง ได้โพสต์จดหมายลาผ่านเฟซบุ๊ก เป็นข้อความพร้อมรูปภาพจดหมาย ที่เขียนด้วยลายมือ เนื้อในมีข้อความถึงชีวิตราชการตัวน้อย ระบุว่า
ชีวิตฉันเกิดมาเป็นชาวเขา พ่อแม่ฉันมีลูกหลายคน แต่พ่อแม่ฉันเลี้ยงดูพวกเรามา ให้พวกเราทุกคนได้เข้ามาเรียนได้มีการศึกษา ฉันเป็นลูกสาวคนเล็ก ตอนเด็กๆฉันมักจะป่วยบ่อยๆไป รพ.มักจะโดนพยาบาล หรือ ผู้ช่วยพยาบาล ดุด่า แม้เราในฐานะคนไข้ จะไม่ได้ผิดอะไร แต่ก็ไม่เข้าใจ ก็โดนด่าอยู่ดี
แม่ฉันเลยบอกกับฉันว่า วันนึงถ้าลูกโตมา ลูกต้องเป็นพยาบาลนะ แล้วลูกอย่าไปทำแบบนี้ ที่เราโดนกับคนไข้ ฉันในวัยที่รู้ความแล้ว ฉันจำได้ขึ้นใจ ในวัยประถมฉันตั้งใจศึกษาเล่าเรียน และได้ลำดับต้นๆของห้องมาตลอด จนฉันมาเรียนมัธยมต้น ฉันโดนบูลลี่เรื่องรูปลักษณ์และชาติพันธุ์
เพื่อนๆล้อว่า ฉันตาตี่ไม่สวยตัวเตี้ย บ้างก็ด่าว่าฉันนั่งหลับเหรอ ฉันโดนบูลลี่มาตลอด ฉันเคยกลับบ้านไปกอดแม่ แล้วร้องไห้กับแม่ เล่าสิ่งที่เจอที่ รร. ให้แม่ฟัง แม่บอกฉันสวยมาก และน่ารักที่สุดในสายตาแม่
ฉันกลับไปเรียนโดนล้อโดนบูลลี่อยู่ตลอด การเรียนฉันเริ่มดรอปลง จนวันปัจฉิม ฉันเข้า รพ. ไม่ได้ปัจฉิมกับเพื่อน พอมาเรียน ม.ปลายเป็น รร.คริสเตียนแห่งหนึ่ง ฉันได้รับการยอมรับจากสังคม เพื่อนและไม่โดนบูลลี่ การเรียนฉันเริ่มดีกลับมา ฉันเข้าเรียนในสายวิทย์-คณิต เพราะฉันใฝ่ฝันจะเป็นพยาบาล
ตอนฉันใกล้จบทางบ้านมีปัญหาด้านการเงิน แถมสุขภาพคุณพ่อคุณแม่ไม่ค่อยดี คุณพ่อคุณแม่ได้ให้ฉันเปลี่ยนความคิด และเรียนต่อเอกครุศาสตร์ เนื่องจากค่าเทอมพยาบาลสูง ต้องใช้เงินจำนวนมากในการเข้าศึกษาต่อ แต่ฉันก็ยังทิ้งความใฝ่ฝันในวัยเด็กไม่ได้ นั่นก็คือ “พยาบาล” ฉันหาทุกวิถีทาง จนมีอาจารย์ท่านนึงบอกว่า ให้แอดมิชชันคณะพยาบาลของ สถาบันพระบรมราชชนก เพราะเขามีทุนให้เรียน
ในช่วงนั้นฉันปิดเทอม กลับบ้านไปอยู่บนดอย ไม่มีสัญญาณโทรศัพท์ ไม่มีอินเตอร์เน็ต ถ้าจะโทรศัพท์ต้องขับไปที่ๆจุดมีสัญญาณโทรศัพท์ แล้วฉันก็ได้ขอให้อาจารย์ท่านนี้ แอดมิชชันให้ฉัน โดยฉันส่งรายละเอียดข้อมูลให้อาจารย์ทั้งหมด ทั้งผลคะแนน GAT-PAT คะแนนต่างๆ
ตอนนั้นฉันแอดติดเป็นเวชกิจฉุกเฉิน ส่วนพยาบาลติดตัวสำรอง ฉันจึงได้มาเรียนเวชกิจฉุกเฉินไป 1 ปี ระหว่างเรียนเวชกิจ ฉันก็ยังไม่ทิ้งความใฝ่ฝันในวัยเด็ก ฉันได้ไปสอบ GAT PAT ใหม่ แล้วยื่นแอดมิชชันใหม่อีกครั้ง
ปีนี้สรุปฉันก็ติดแล้ว ได้เข้ามาเรียนพยาบาล ลำบากมากๆ วันที่ไปตรวจเลือด เพื่อยื่นเข้าเรียนที่ รพ.มหาราชนครเชียงใหม่ ฉันจำได้ แม่กับฉันวิ่งตากฝน เพราะแต่ละตึกไกล และตอนนั้นฝนตกหนัก ด้วยเหตุที่เราไม่รู้ว่าทางแต่ละตึกไปทางไหน แถมถ้าเดินทาง ทางเดินในอาคาร ก็ไปถึงช้าเพราะตอนนั้นเวลาจะ 16:00 เราต้องรีบตรวจ และรีบนำผลมา
วันนั้นที่ช้า เพราะเราไปหลาย รพ. ไป รพ.นครพิงค์ แต่เขาบอกรับตรวจ 20 คนต่อวัน ซึ่งเต็มแล้วให้ไปที่อื่น และพวกเราเลยต้องไปที่ รพ.มหาราชพอไปถึงคนไข้ก็เยอะ เลยทำให้ช้าลงไปและต้องวิ่งแข่งกับเวลา
พอมาเป็นพยาบาลฉันดีใจมาก ฉันตั้งใจเรียน เพื่อให้จบในระยะเวลาที่กำหนด พอเรียนจบ ฉันตั้งใจสอบให้ผ่าน 8 รายวิชา เพื่อให้ได้ใบประกอบวิชาชีพพยาบาล เพื่อมาทำงานได้อย่างเต็มประสิทธิภาพ
หลังจากเรียนจบ ฉันก็ตั้งใจหาช่องทาง เพื่อสอบข้าราชการให้พ่อแม่ได้ภูมิใจ จนวันนึงฉันก็สอบติดมาเป็นข้าราชการที่ รพ.แห่งหนึ่งในตัวเมืองเชียงใหม่ แต่แล้วฉันดีใจมากๆ แต่พ่อกับแม่ฉันกลับเป็นห่วง ไม่อยากให้ฉันเข้ามาอยู่จุดนี้ เขาบอกที่เดิมที่ฉันอยู่ตอนจบใหม่นั้นลงตัวแล้ว
แต่แล้วด้วยที่ฉันคิดว่านี่คือความใฝ่ฝันของฉัน ข้าราชการพยาบาล จนฉันมาบรรจุราชการทำงานผ่านไปหลายปี ฉันเจออุปสรรคมากมายฉันเรียนรู้ที่จะอยู่ และอดทนปล่อยวาง แต่แล้ววันนึง มีเหตุที่ไม่คาดคิด คือ รถมอเตอร์ไซด์ของฉันที่จอดไว้ใน บ้านพัก รพ.ได้หายไป หลังจากตรวจเช็คหาจากบริเวณบ้านพักและเขต รพ.ไม่เจอ จึงได้ไปขอกล้องวงจรของพี่พยาบาลท่านหนึ่ง ใน รพ.ตรงบริเวณที่ฉันจอดรถ พบว่าเป็นแฟนของเจ้าหน้าที่ตำแหน่งใหญ่ท่านนึงใน รพ. ดิฉันได้ติดต่อเขา และขอรถคืน
เขาบอกว่า เขาสั่งแฟนเขามาเอารถฉันไป เพราะเห็นจอดไว้นาน และเขาบอกว่าทีเเรก จะเอาไปขายทอดตลาด ซึ่งฉันรู้สึกไม่ดีเลย เครียดมาก ฉันบอกพี่เขาว่าพี่ไม่มีสิทธิ์เอารถน้องไปไม่ว่าอะไร เพราะรถก็จอดถูกที่ถูกตำแหน่ง พี่เขาบอกว่าเขาเป็นตำแหน่งหัวหน้าพัสดุของ รพ.และแฟนเขาเป็นตำแหน่งสรรพสามิต เขาเลยมาเอารถของฉันไป ฉันบอกไม่ว่าด้วยอะไรเขาก็ไม่มีสิทธิ์เอารถไปไหน
แต่แล้วเรื่องไม่ได้ง่ายอย่างที่คิด ฉันได้รถคืน แต่ทุกอย่างมันแย่ เพราะฉันได้แจ้งความไปที่ สภ.และเวลาฉันไปขอความช่วยเหลือต่างๆ จากทางอำนวยการ เช่น ไปขอดูกล้องวงจรปิด แต่ทางอำนวยการให้ข้อมูลกลับไปมา และฉันขอให้ดำเนินการกับทางคู่กรณี
ตอนนี้ฉันเดือดร้อนหลายๆอย่าง ฉันขอความช่วยเหลือจากทางผู้ใหญ่ใน รพ.แต่ไม่ได้รับความช่วยเหลือ และฉันรู้สึกกังวลใจ หลังจากเหตุการณ์นี้ ฉันโดนคู่กรณีคุกคามชีวิต ฉันได้แจ้งไปทางผู้ใหญ่ใน รพ.แต่แล้วได้รับการดูแล 1 เดือนครึ่ง
นอกจากนี้ฉันได้มีปัญหากับทางหน่วยงาน ซึ่งตลอดมาก็มีปัญหาหลายๆอย่างในหน่วยงาน ซึ่งมันสะสมจนวันนึง มีน้องในหน่วยงานมาเปิดประเด็น และฉันได้เกิดเรื่องในหน่วยงาน ฉันเขียนย้ายแผนก แต่ไม่ได้รับการย้าย ฉันเครียดสะสมหนักมากขึ้นเรื่อยๆทุกวัน หลายๆเรื่อง นอนไม่หลับ ทั้งหวาดระแวง กลัวโดนทำร้ายจากคู่กรณี อีกทั้งมีปัญหาในหน่วยงาน
ฉันได้ส่งจดหมายทางเมลล์ไปถึงอธิบดีฯ เนื่องจากทั้ง ผอ.และผู้ใหญ่ใน รพ.ฉันได้ดำเนินการไปแล้ว แต่เรื่องเงียบ ทุกๆวันฉันหวาดระแวง และเครียดนอนไม่หลับ
จนมีวันนึงฉันนั้นโดนเรียกไปพบผู้ใหญ่ใน รพ.และถูกกดดันหลายอย่าง ฉันรู้สึกถึงความไม่ปลอดภัย และความกดดันที่ไม่มีทางออก ทั้งในหน่วยงานและเรื่องต่างๆ
ในวันนี้ฉันขอจบชีวิตลง เพื่อยุติความอยุติธรรม และทางออกต่างๆ ฉันไม่อยากรับผลกระทบต่างๆที่จะเกิดขึ้นหลังจากนี้ ทั้งความก้าวหน้าในหน้าที่การงานและงานที่ฉันทำ เพราะตอนนี้เหมือนฉันไม่ได้ต่อสู้กับคู่กรณีคนเดียว #RIPชีวิตราชการตัวน้อย กว่าจะมาเป็นพยาบาล #ลูกขอโทษด้วยนะแม่
ลูกทนแรงกดดันไม่ไหว ลูกไม่มีทางออก มีปัญหาในหน่วยงาน แต่ผู้ใหญ่ให้อยู่ที่เดิม เพราะมีคนอยากไปแผนกที่ลูกเขียนย้าย โดยไม่มองปัญหาน้อยใหญ่ที่เกิดขึ้น ลูกหวังว่าต่อไปจะไม่เกิดเหตุการณ์แบบนี้กับที่อื่นอีก
ราชการชั้นผู้น้อยที่ไม่มีที่พึ่งอีกแล้ว
ลูกรักแม่ ขอโทษด้วยนะแม่แล้วลูกจะตอบแทนคุณในชาติหน้า
คนที่รอเหยียบหยามซ้ำเติมเชิญเลยเต็มที่ค่ะแป้งถอยแล้ว
ทุกคนชนะแล้ว
พวกคุณจะไม่มีวันได้แกล้งฉันอีก
ทั้งนี้ ผู้สื่อข่าวตรวจสอบพบว่า โพสต์ดังกล่าวได้มีผู้แชร์ไปกว่าหลายพันคน ได้มีคนเข้ามาให้กำลังใจพยาบาลแป้งเป็นจำนวนมากไม่ให้คิดสั้น อาทิ พี่แป้งงงงง ใจเย็นๆน้า รักเสมอเลย อย่าเอาชีวิตไปทิ้ง เราลาออกแล้วมาเริ่มต้นใหม่กันดีกว่า ไม่ได้มีแค่โรงบาลนั้นโรงบาลเดียวนะพี่
“ใจเย็นๆลูก บ่าไหวก่อถอยออกมา บางทีจุดๆนั้นจะไม่เหมาะกับเรา แม่เกษเป็นกำลังใจให้ลูกเสมอ”
“อดทนนะ เราเลือกชีวิตของเราได้ แค่แป้งละทิ้งสิ่งเหล่านั้น แค่เดินออกมาจากจุกที่แย่ที่สุด กลับบ้านไปกอดพ่อแม่บุคคลที่รักเรา เมื่อเราสบายใจค่อยเริ่มต้นใหม่ สู้ๆนะ ขอพระเจ้าเสริมกำลังและสถิตอนู่กับแป้งในทุกช่วงเวลา”
“สู้ๆนะพี่แป้ง ยังมีหนทางอื่นนะ อย่าเอาชีวิตอันมีค่าของเราไปทิ้งเพราะคนไม่ดีเลยค่ะ”
โดยก่อนหน้านี้ ทางพยาบาลแป้งก็ได้โพสต์ถึงปัญหาชีวิตที่ไม่ได้รับความยุติธรรมเอา ที่ส่งผลถึงสุขภาพจิตไว้ว่า “มันทรมานเกินกว่าคนๆนึงจะทนไหว ทุกวัน ทุกคืน หลับๆตื่นๆ ล่วงเลยมาหลายเดือน เป็นปี บอกใครไม่ได้ เพราะมันกระทบชีวิตตัวเอง และถ้ามีผลต่อการทำงานไม่มีใครเข้าใจจุดๆนี้ บอกไปก็ไม่ได้รับความช่วยเหลือมันสุดทางแล้วจริงๆ”
“ให้มันจบที่แป้ง ความอยุติธรรมทั้งหลายให้มันจบแค่นี้”
