จากกรณีข่าวการเสียชีวิตของนักแสดงรุ่นใหญ่ ‘ลินดา ค้าธัญเจริญ‘ ในวัย 66 ปี จากภาวะปอดติดเชื้อ เมื่อวันที่ 27 พฤศจิกายน พ.ศ. 2565 ที่ผ่านมา หลังป่วยติดเตียงมานานกว่า 18 ปี โดยมีเพื่อนสนิท ‘ตุ๊ก เดือนเต็ม สาลิตุล‘ คอยดูแลอยู่ไม่ห่าง
ล่าสุด (28 พ.ย. 65) ทาง ตุ๊ก เดือนเต็ม ก็ได้มีการเปิดใจให้สัมภาษณ์กับสื่อมวลชนถึงเพื่อนรักก่อนเริ่มพิธีรดน้ำศพ เผย 18 ปี ไม่มีสักวันที่ทอดทิ้งกัน จากไปในครั้งนี้เป็นการหมดทุกข์จริง ๆ โดยระบุว่า
จุดเริ่มต้นของการป่วยคือ ?
“เส้นโลหิตแตกแล้วล้ม จากวันนั้นถึงวันนี้เราก็ดูแลกันมา 18 ปี ลินดาไม่มีครอบครัว ไม่มีลูก เขามีพี่ชายคนนึง อายุเยอะแล้ว และก็เป็นมะเร็งด้วย เขาไม่ได้ฉีดวัคซีนเพราะฉะนั้นเขาไม่ได้มาหาดา เพราะว่าร่างกายเขาก็ไม่ปกติ เราก็เข้าใจได้ เพราะว่าเขาไม่กล้ามาหาดา กลัวว่าดาจะติดเชื้อ
เราก็ดูแลดามาตลอด ไม่ได้เดือดร้อนอะไรมาก เพราะว่าตอนแรกก็เป็นคนไข้ของสมเด็จพระพันปีฯ ตอนหลังก็มาเป็นคนไข้ ในพระบรมราชานุเคราะห์ของ 904”
โรคมะเร็งคือหายแล้ว ?
“มะเร็งจบไปนานแล้ว ที่เสียชีวิตเขาแทงมาว่าเกิดจากปอดติดเชื้อ คือคนพอป่วยก็จะมีโรคแทรกซ้อนขึ้นมา”
ตอนที่นอนติดเตียง ยังรับรู้และคุยได้ ?
“ยังคุยได้ แต่ไม่พูดถึงงานในอดีต ดูทีวีอย่างเดียวเลย เขาเปิดทีวีอย่างเดียว เชื่อว่าเขาปลงได้ เขาก็สนุกสนานกับคนที่ดูแลเขา แต่ว่าตื่นมาเขาต้องดูทีวี”
รอบล่าสุดเกิดอะไรขึ้น ?
“ก็ความดันตกนะคะ และมีอาการซีด ก็ติดต่อไปที่หมอ แล้วคุณหมอก็ให้ส่งไปที่โรงพยาบาล ทางโรงพยาบาลก็เลยทราบว่าเขามีภาวะทางไตสูง แต่โรคมะเร็งเขาไม่ได้เป็นแล้ว ที่กลัวที่สุดก็คือกลัวว่า 7 ปี 10 ปีมะเร็งจะกลับมา แต่ก็ปรากฏว่าเขาไม่มีแล้ว
แต่อย่างดาเขาทั้งเจาะคอ และให้อาหารทางหน้าท้อง ก็จะเป็นปกติของภาวะผู้ป่วยติดเตียงที่ไม่ได้ออกกำลังอะไร ก็จะต้องมีภาวะทางไตหรือทางปอด
และช่วงที่อากาศเปลี่ยนแปลงก็จะมีอาการไอ มีหายใจขัด ก็จะไปโรงพยาบาลเป็นบางครั้ง แต่ว่าครั้งนี้ไม่ได้คิดว่าจะไปนะ เพราะฝ่าฟันกับเขามาหนักกว่านี้ก็เคย
แต่ช่วงนี้วันที่คุณหมอโทรมาบอกกับพี่เลี้ยงว่ามีเลือดออกทางที่เจาะคอเอาไว้ ก็ไปดูกัน ก็มีความรู้สึกว่ารีบออกมา แต่ก็ยังซีด แต่ภาวะแน่ ๆ คือเป็นไตขั้นที่ 5 แล้ว
เราก็พูดกันไว้แล้วว่าจากนี้ไปเราจะไม่ปั๊ม เราจะไม่ทำอะไรให้เขามาฝืน ก็บอกตามนั้น คุณหมอก็บอกว่าไม่เป็นไร เราก็ยังคิดว่าอาจจะมีปาฏิหาริย์อะไร
ก็คือเมื่อวันที่ 4 พ.ย. เขาก็ทรง ๆ แต่ยังลืมตาได้อยู่ จนกระทั่งเมื่อวันพฤหัสบดีเริ่มดรอปลง เราก็ไปหา ก็รู้แล้วเพราะเขาไม่ค่อยรู้สึกตัว เนื่องจากว่าไตขับถ่ายของเสียไม่ได้ และเราก็ไม่สามารถที่จะล้างไตทำอะไรได้ เราก็ปล่อยให้เขาไปแบบสบาย ๆ
คุณหมอก็พยายามประคับประคอง ก็คือให้ตามอาการ ถ้ามีอาการกระสับกระส่ายก็มีให้มอร์ฟีนนิด ๆ ซึ่งตอนหลัง ๆ คุณหมอก็บอกว่าไม่แล้วนะ เพราะเดี๋ยวก็จะดรอปลงไปเรื่อย ๆ
พอเมื่อวันศุกร์ที่ไปเขาก็ยังลืมตา เราก็ยังคิดว่าโอเค แต่คุณหมอก็บอกกับพี่เลี้ยงเขาว่าต้องทำใจไว้ก่อนนะ คุณหมอก็ดีนะ เขาก็จะเรียกพี่เลี้ยงขึ้นไปด้วย ก็เหมือนช่วยบำบัดให้พี่เลี้ยงด้วย เพราะว่าพี่เลี้ยงเขาอยู่ตลอด 24 ชม. มา 15 ปี
พี่ดาเป็นมา 18 ปีที่เราดูแล แต่พี่เลี้ยงเขาดูมา 15 ปี 24 ชม. ก็เหมือนเป็นแม่เขาแล้ว ตอนนี้เขาก็ยังไม่ค่อยอะไรนะ แต่พี่กลัววันที่เผานี่แหละ หมอก็เรียกเขาขึ้นไปเหมือนกับจิตเวชให้เขาฟัง
เมื่อวานนี้วันอาทิตย์ ศุกร์ เสาร์ อะไรก็ไม่ได้นอนก็รอ จริง ๆ เราเยี่ยมไข้ไม่ได้เพราะโรงพยาบาลมีเรื่องโควิด ถึงแม้จะคลายแล้วแต่ถ้าผู้ป่วยติดเตียงเราไม่ควร พี่ไม่ได้บอกใครเลย คนเฝ้าก็ไม่สามารถที่จะอยู่ได้ ก็ไม่ได้นอน ก็เปิดโทรศัพท์ไว้ตลอด
พอตอนเช้าก็ไปสวดมนต์ สวดมนต์เสร็จ 07.40 น. เขาก็โทรมาบอกว่าเสียแล้ว ก็ไปแต่ในระหว่างนั้นก็จะมีการเตรียมการจองศาลาเผื่อเอาไว้ ทำหลายอย่าง จนได้ที่นี่”
ได้คุยกับลินดาครั้งสุดท้ายวันไหน ?
“วันศุกร์ค่ะ บอกทุกอย่างไปหมดเลยแต่ว่าเขาก็ลืมตา แต่เวลาพี่เลี้ยงเขาไปก็จะมีแบบอะไรกันได้ แต่ของเราก็จะพูดเพราะเราไม่ได้ไปหยอกล้ออะไรแบบนั้น เราก็บอกว่าเขาไปให้สบายไปให้สวยงาม เดินทางไปที่ ๆ ตัวเอง อโหสิกรรมกันไป
เราก็ทำใจมานาน เรารู้สึกว่าการไปของดาในครั้งนี้เป็นการหมดทุกข์จริง ๆ เพราะถ้าคุณอยู่อย่างมีความสุข สุขภาพแข็งแรง ก็จะเรียกว่าหมดบุญ อันนี้เราถือว่าตามกัน
และตอนนี้ก็คิดว่าเขาเดินทางไกลไปในที่สวยงามแล้ว อยากจะขอบคุณทุกกำลังใจที่ตลอดเวลาก็จะมีส่งเข้ามาตลอด น้อง ๆ นักข่าวก็ถามเข้ามาเรื่อย ๆ แต่เราไม่อยากพูดเรื่องดาเพราะว่าเซนซิทีฟเกินไป
ดาก็ป่วยนานแล้วบางทีพอมาพูดก็จะเหมือนกับว่าคุยทำไม โหนกัน มันไม่เอา คือให้มันมีอะไร เพราะตอนแรกก็ไม่แน่ใจป่วยก็ไม่ได้บอก เพราะมันหลายครั้งแล้วที่มีปาฏิหาริย์ มันหลายครั้งแล้วที่หนักมาก ๆ แล้วเขาอยู่กับพี่เลี้ยงก็กลับคืนได้”
ช่วงที่ยังรับรู้อยู่เขาได้สั่งเสียอะไรไว้ไหม ?
“แกไม่ค่อยห่วงหรอกค่ะ แกไม่ค่อยพูด หลัง ๆ แกจะนอนดูแต่ทีวี ถ้าคิดว่าเขาห่วงก็คงห่วงพี่เลี้ยงเขานั่นแหละ อะไรต่ออะไร ก็บอกวันนั้นไปว่าไม่ต้องห่วง ทุกคนต้องดำเนินชีวิตของตัวเองต่อไป
เพราะในระหว่างที่เราดูแลลินดาเราก็ซัพพอร์ตเขาทางด้านจิตใจในทุก ๆ อย่างกับพี่เลี้ยงเขา เพราะเขาดูแลดาได้ดีมากแล้วดาเขาผูกพันเป็นเหมือนแม่ลูก เพราะฉะนั้นเราก็ขอบคุณพี่เลี้ยงที่ 15 ปีไม่เคยทอดทิ้งดาเลย”
