‘ได๋ ไดอาน่า’ รับเกือบเป็นซึมเศร้าเพราะ ‘เราต้องรอด’ ต้องควักเงินเกือบ 10 ล้าน ช่วยคนป่วย

Vanrasa J.เผยแพร่: 10 ก.พ. 2565 11:20 น.| อัปเดต: 10 ก.พ. 2565 11:20 น.

164

พิธีกรสาว ‘ได๋ ไดอาน่า’ เปิดใจ รับเกือบเป็น ซึมเศร้า เพราะทำเพจ ‘เราต้องรอด’ ต้องควักเงินเกือบ 10 ล้านบาท เพื่อช่วยผู้ป่วยโควิด-19

จากกรณีข่าวของพิธีกรสาว ‘ได๋ ไดอาน่า จงจินตนาการ‘ เปิดเฟซบุ๊กแฟนเพจ ‘เราต้องรอด‘ ร่วมกับเพื่อนนักร้องลูกทุ่งสาว ‘จ๊ะ นงผณี มหาดไทย‘ เพื่อช่วยเหลือ ประสานงาน หารถ-หาเตียงให้กับผู้ป่วยโรคโควิด-19

Advertisements

ตอนที่เปิดเพจคือวันที่ 25 เมษายน ช่วงนั้นสถานการณ์มันยังไม่กลายพันธุ์ ส่วนมากถ้ารอนานเกินไปเขาอาจจะเสียชีวิต ณ ตอนนั้นทุกการประสานทุกนาทีมันมีความหมายและมีคุณค่ามาก ถ้าช้านิดเดียวมันจะไม่ทัน”

ไประดมทีมงานจากไหน ?

“ตอนนั้นไม่มีใครเลย มีได๋ ผู้ช่วยได๋ จ๊ะ แล้วผู้ช่วยจ๊ะคือพี่สาว ทำกัน 4 คน แล้วช่วยกันตอบ ตอบเสร็จแล้วไม่รู้จะทำยังไง เราก็จด ๆ ข้อมูลไว้ก่อนแล้วโทรหาคนนู้น คนนี้ แต่พอเราทำไปเรื่อย ๆ จากแรก ๆ เรามีคนติดต่อเข้ามาประมาณ 30 เคส เป็น 100 เคส 1,000 เคส มันก็ค่อย ๆ หาคนมาเป็นแอดมิน แล้วก็มีนิหน่ามาช่วย นิหน่าเป็นผู้บริหาร เขาก็ช่วยจัดแจงคนมาเป็นอาสาในส่วนต่าง ๆ”

จำได้ไหมว่าเราช่วยมากี่เคสแล้ว ?

“ตอนนี้น่าจะ 4 หมื่นราย แต่ว่า 4 หมื่นรายไม่ใช่ว่าเราช่วยเองทุกอย่าง เราก็ช่วยประสานงาน”

ถ้ามีใครเสียชีวิตระหว่างที่ช่วยจะโทษตัวเอง ?

“มันเคยมีอยู่เคสนึงที่เราไปทำงาน แล้วเราก็วางโทรศัพท์ไว้ แล้วเราโทรกลับไป ญาติเขาบอกไม่ต้องโทรกลับมาแล้ว เขาตายแล้วค่ะ ความรู้สึกเราคือแบบ…หนูขอโทษ คือถ้าเราไม่ทำงาน เขาน่าจะมีชีวิตอยู่ มันเป็นความรู้สึกที่เราโทษตัวเองทุกคืนว่าแบบทำงานทำไม ถ้าเราไม่ทำงานเขาจะรอด มันเป็นช่วงเวลาที่ยากลำบากมาก ก็เลยเลือกที่จะไม่ทำงานดีกว่า ก็เลยไม่ทำเลย”

เห็นบอกว่าจิตตกมาก นอนไม่ได้เลย ?

“ตอนนั้นพอหลับตาปุ๊บเราจะเห็นหน้ายาย จะเห็นหน้าศพทุกคนที่เราแบบทำไมคนนี้ช่วยไม่ได้ ทำไมคนนี้ไม่ทัน เราพลาดตรงไหน เพราะปกติเราทำงานเราจะกลับมาย้อนดูตัวเองเสมอว่าวันนี้เราพลาดตรงไหน เพื่อที่จะทำงานของตัวเองให้ดีขึ้นในวันพรุ่งนี้

ณ ตอนนั้นเราโทษตัวเองตลอดเวลา และโชคดีมากที่ตอนนั้นนิหน่าอยู่กับเราตลอด บางทีก็โทรไปกรี๊ดใส่ ร้องไห้ใส่ แล้วแบบโอเคหายแล้ว ไปรับเคสก่อนนะ มันเป็นความรู้สึกที่ว่าพอมันดาวน์แล้วมันถมแล้วทับๆ กัน มันก็เลยเหมือนต้องเคลียร์ตัวเองทุกวัน”

คาบเกี่ยวกับคนที่จะเป็นโรคซึมเศร้า ?

“ก็มีคนโทรมาหาเยอะมาก เพราะตอนนั้นที่มีคลิปไวรัล เหตุการณ์อย่างนั้นมันเกิดขึ้นตลอดเวลา ก็มีคุณหมอ เพื่อน ๆ ที่เป็นจิตแพทย์โทรมาคุย เห้ย..ไม่ต้องห่วงเราโอเคเพราะเรารู้ตัวว่าเรากำลังจะดิ่งก็ดึงตัวเองกลับขึ้นมา ถามว่าซึมเศร้าไหมก็ไม่ซึมเศร้าหรอก แค่เข้าใจและปลงว่า เกิด แก่ เจ็บ ตาย มันเป็นเรื่องธรรมดา

แต่เพียงว่าโควิดมันทำให้เราเห็นทุกอย่างชัดเจนมากยิ่งขึ้นว่าคนเราวันนึงมันก็ต้องตาย มันทำให้เรารู้สึกว่าเราใช้ทุกนาทีให้มีคุณค่ามากยิ่งขึ้น แล้วรักทุกคนมากยิ่งขึ้น พอช่วงเคสซา ๆ แบบนี้ก็จะมีโทรไปขอโทษเพื่อนที่แบบวันนั้นกินข้าวแล้วเราไม่อยู่ตรงนั้น”

ควักเงินส่วนตัว 10 ล้าน ?

“ไม่ถึง 7 หลักก็พอ ไม่ถึง 10 หรอก แค่เกือบ”

เป็นเงินส่วนตัว เป็นเงินเก็บเราตั้งแต่เด็ก ?

“จริง ๆ ปกติเป็นคนใช้เงินประหยัด คือปัจจัยหลักที่ไม่สามารถให้ผู้ป่วยเข้าถึงการรักษาได้คือสถานะเขาไม่อำนวย เราอาจจะไม่ได้มีเงินเยอะมาก แต่มันช่วยอำนวยความสะดวกได้ทำไมเราไม่ทำ ช่วงแรก ๆ ก็หงุดหงิด ได้สถานพยาบาลแล้ว เขารับแล้ว แต่ไม่มีรถ ก็เลยซื้อรถ ก็เพิ่มขึ้นเรื่อย ๆ แต่ทั้งหมดทั้งปวงนี่ไม่ได้เราลงคนเดียว แต่ทั้งหมดทั้งปวงนี่ส่วนนึงที่เป็นของเรา แต่ก็มีเพื่อน ๆ บอกว่าพอแล้วไม่ต้องจ่าย”

ทำไมเราไม่เปิดรับบริจาคเลย ?

“เราไม่อยากให้มีข้อครหาว่าเอาเงินไปใช้ เราใช้และบริหารให้ถูกวัตถุประสงค์อยู่แล้ว แต่เราไม่รู้ว่าคนอื่นจะคิดยังไง เพราะว่าร้อยคนก็ร้อยความคิด”