สีดา พัวพิมล แม่ของอดีตพระเอกดัง อ๊อฟ อภิชาติ ตกงานครึ่งปี เหตุพิษโควิด ไม่มีข้าวกิน พยายามหางานแต่ก็ไม่ได้ วอนคนจ้างงานอะไรทำได้หมด
ทำเอาหลายคนเห็นใจไปตามๆ กันกับ สีดา พัวพิมล อดีตนักแสดงและผู้จัดละคร ซึ่งเป็นแม่ของ อ๊อฟ อภิชาติ พัวพิมล ที่เจอพิษโควิดทำให้ตกงานมาครึ่งปีแล้ว ไปหางานที่ไหนก็ไม่ได้ ต้องอาศัยไปช่วย ต่าย สายธาร แจกข้าวให้ผู้เดือดร้อนโควิด-19 เพราะจะได้มีข้าวกินทุกวัน อยู่ได้ทุกวันนี้เพราะคนเมตตาให้ทีละ 500 บ้าง 1000 บ้าง แต่อยากมีงานทำจะได้มีเงินมาจ่ายค่าเช่าบ้านและเลี้ยงชีพ โดยได้ประกาศหางาน วอนผู้ใจบุญรับเป็นลูกจ้างจะให้ทำงานอะไรก็ได้
สีดาบอกว่า ชีวิตช่วงนี้ค่อนข้างลำบาก เพราะตกงานตั้งแต่โควิด หางานอยู่แต่ยังไม่มีคนรับ ก่อนหน้านี้ก็ทำงานอยู่ที่ร้านอาหารแถวเมืองไทยก็ดี แต่เราลาออกเพราะมีที่ใหม่เรียกไป เขาให้เงินเดือนมากกว่าเลยลาออก แต่ปรากฏว่าพอไปทำที่ใหม่กลับไม่ได้เงินเดือน เลยไปช่วยเพื่อนทำร้านอาหาร แต่เปิดได้ไม่เท่าไหร่ เจ้าของที่เอาที่คืนร้านก็เลยต้องปิดตัวลง ไม่รู้เป็นเพราะเวรกรรมอะไร
พอมาเจอโควิดก็ยิ่งแย่เลย มีคนบอกจะชวนไปทำงานแต่เขาก็ยังไม่รับสาย ไม่รู้ว่าร้านเขาเปิดหรือยัง ก็กินอยู่ไปตามที่มี ก็มีเพื่อนมีคนรู้จักเอาอาหาร เอาอะไรมาให้กินบ้าง ตกงานหลายเดือนแล้ว ก็หางานไปสมัครงานแต่ก็ยังไม่มีคนรับ เราก็อยู่แบบมีรอยยิ้มเห็นใครเจอใครก็ยิ้มทักทาย ยิ้มแต่ว่ามันทุกข์ข้างใน แต่ว่าเราก็ไม่สามารถจะไปบอกอะไรเขาได้ก็ต้องอยู่อย่างที่เห็นอย่างที่เป็น ต้องอยู่ให้ได้
เดือนนึงก็ต้องวิ่งเอาของเราไปขาย พวกของใช้ ขายจนไม่มีอะไรเหลือ ก็ขายพวกกระเป๋า เข็มขัด ของเก่าของเรา ให้เพื่อนช่วยซื้อ เพื่อเอาเงินมาจ่ายค่าเช่าบ้าน พูดไปก็ดราม่า แต่มันคือเรื่องจริง มันไม่มีกิน เงินเราเองไม่มีจะใช้ ต้องใช้คำนี้เลย แต่ถ้าบางวันได้เงินมาจากไหนที่เขาเมตตาเรา ให้เรามา 500 หรือ 1,000 บาท ทุกวันนี้จะไปช่วยเพื่อนดูแลบ้านเขาก็จะให้เรามา แล้วก็ช่วยเขาทำอาหารส่งเดลิเวอรี่ ก็จะได้เงินมาอาทิตย์ละ 1,000 บาท เราก็ทำไปก่อนเพื่อมารวบรวมเป็นค่าเช่าบ้านและซื้อของใช้ที่จำเป็น
ถ้ามีเงินตอนเช้าก็จะซื้อกับข้าวมากล่องนึง ข้าวกล่องเราก็จะแบ่งเป็น 2 มื้อ ช่วงเช้าเราจะไม่ทาน จะพยายามไม่หิว ต่อให้หิวก็จะกินกาแฟ แล้วก็ไปทานเอาตอนเที่ยงหรือไม่ก็บ่ายนิดนึง เพื่อยืดเวลาการหิวลง และก็ไปกินส่วนที่เหลือตอนกลางคืนเพื่อให้ทุกอย่างมันอยู่ท้อง แต่เพื่อนๆ ก็ดีนะ เขาก็จะซื้อกาแฟซื้อซุปซื้อมาม่ามาไว้ให้
ช่วงโควิดที่ผ่านมาก็ได้มีโอกาสออกไปช่วยแจกของกับต่าย สายธาร คือเราว่างไม่มีงานทำ พอว่างก็อยากจะไปช่วยเหลือสังคมบ้าง อะไรที่เราทำได้เราก็ทำ ว่างแล้วก็ทำตัวให้เป็นประโยชน์ดีกว่า ถึงจะไม่ได้เงินไม่ได้ทองก็ยังสบายใจว่าได้ทำบุญ แล้วก็อาศัยว่าได้มีข้าวทานทุกวัน แล้วเราก็ได้บุญด้วย ทำตรงนี้ไปก่อนเก็บบุญเอาไว้เก็บเล็กผสมน้อย
สีดาบอกอีกว่า อยากทำงานจริงๆ ทำงานอะไรก็ได้ขอให้ทำงาน เราไม่อยากอยู่เฉยๆ นิ่งๆ เพราะมันไม่มีค่าอะไรเลย ชีวิตเราตั้งแต่เด็กจนโตทำแต่งานมาโดยตลอด จะเป็นงานเสิร์ฟอาหาร งานแม่บ้าน เราทำได้หมด เราไม่ได้เกี่ยงงานแต่งานหายากมาก งานละครถ้ามีใครติดต่อมาก็รับหมด ทุกอย่างคืองานคือเงินเพื่อจุนเจือชีวิตเรา เราอยากจะเก็บเล็กผสมน้อยเพื่อที่จะตั้งตัว ก็วาดหวังไว้ว่า อยากจะทำร้านอาหารเล็กๆ ขายข้าวแกงอาหารตามสั่ง เราจะได้เก็บเงินเคลียร์หนี้กับคนที่เราเป็นหนี้เขา แต่ตอนนี้เรายังไม่มีงานไม่มีเงิน
เราก็เครียดนะแต่ก็พยายามยิ้ม เจอใครก็พูดหยอกล้อเค้า แต่จริงๆ มันเครียดจะสิ้นเดือนแล้วจะทำยังไงดี จะหาเงินที่ไหนไปจ่ายค่าบ้าน จะทำยังไงดีไม่มีอะไรจะขายแล้ว บางทีมันตันนะ นี่ก็สิ้นเดือนแล้ว ก็ยังไม่มีเงินจ่ายค่าเช่าบ้าน ต้องไปวิ่งหางานว่ามีงานอะไรให้ทำไหม วิ่งไปหาตามซอยแถวบ้านด้วย
บางวันก็ไม่มีเงินเลย วันนี้ก็ไม่มี ก็อยากได้งานทำ ปีนี้อายุ 60 กว่าแล้วแต่ก็ไหว ใจเราสู้ เราก็ไม่รู้หรอกว่าร่างกายเราเป็นยังไงแต่เราก็สู้ ทำงานแม่บ้านอะไรก็ได้ทำหมด ก็อยากจะบอกว่า ถ้ามีงานอะไร ก็ขอความเมตตา งานอะไรก็ได้ ทำได้ทั้งนั้น เวลาเหนื่อยท้อจะนึกถึงแม่ ลูก คิดถึงคุณงามความดีคนที่มีน้ำใจกับเรา ที่สำคัญเลยเราต้องให้กำลังใจตัวเอง อย่าไปหวังกำลังใจจากใคร เราต้องให้กำลังใจตัวเอง แล้วเราก็จะฮึดสู้ขึ้นมา
ที่มา: ผู้จัดการออนไลน์
