แพรรี่ เห็นใจศิษย์ร้องไห้หลังพระสึก เตือนวงการสงฆ์ อย่าเห็นแก่สีกาคนเดียว

sukanlaya s.เผยแพร่: 15 ก.ค. 2568 11:24 น.| อัปเดต: 15 ก.ค. 2568 11:24 น.

แพรรี่ ไพรวัลย์ ฝากข้อคิดถึงศิษย์-อาจารย์ หลังดราม่าพระสึก

‘แพรรี่ ไพรวัลย์’ เห็นใจพระลูกศิษย์ร่ำไห้ตอนพระลาสิกขา ฝากถึงศิษย์-อาจารย์ ย้ำพระวินัยต้องใหญ่กว่าความเคารพส่วนตัว อย่าทิ้งความดีเพราะเห็นแก่สีกาคนเดียว

จากกรณีดราม่าสะเทือนวงการสงฆ์ที่มีภาพลูกศิษย์ร้องไห้หลังพระผู้ใหญ่ต้องลาสิกขา ‘แพรรี่ ไพรวัลย์’ ในฐานะทิดรุ่นพี่ได้ออกมาแสดงความคิดเห็นอย่างลึกซึ้งและเฉียบคม ชี้ว่าแม้ความเคารพรักระหว่างศิษย์-อาจารย์จะเป็นเรื่องที่ดี แต่พระธรรมวินัย ต้องมีความสำคัญเหนือกว่าความสัมพันธ์ส่วนตัว พร้อมเตือนสติทั้งสองฝ่ายให้ทำหน้าที่กัลยาณมิตรว่ากล่าวตักเตือนกันในทางที่ถูกที่ควร ไม่ใช่การช่วยกันปกปิดความผิด

ล่าสุด แพรรี่ ไพรวัลย์ โพสต์ข้อความร่ายยาวหลังมีการเผยแพร่ภาพลูกศิษย์ร้องไห้หลังพระผู้ใหญ่ลาสิกขา ระบุว่า “เห็นภาพนี้แล้วดิฉันทั้งเข้าใจแล้วก็เห็นใจมาก ๆ เลยนะคะ ดิฉันเองก็เคยอยู่ในสถานการณ์แบบนี้ตอนที่ตัวเองตัดสินใจลาสิกขา เคยเห็นน้ำตาของพระลูกศิษย์ที่ท่านหลั่งออกมาให้จะด้วยเคารพรัก ด้วยความเสียใจหรือความอาลัยอาวรณ์ใด ๆ ก็ตาม ดิฉันเข้าใจดีว่าพระผู้ใหญ่หลาย ๆ รูปในแง่หนึ่งท่านก็เป็นครูอุปัชฌาย์อาจารย์เป็นเสมือนดั่งบิดาคนที่สองของกุลบุตร เป็นที่เคารพนับถือของพระหนุ่มเณรน้อย ตลอดถึงที่พึ่งของสิทธิวิหาริกและอันเตวาสิกในอาราม

แต่ความเคารพรักก็เป็นส่วนของความเคารพรัก ความนับถือก็เป็นส่วนของความนับถือ บุญคุณก็เป็นส่วนของบุญคุณ ไม่มีอะไรเลยนะคะ ที่จะเป็นข้อยกเว้นอยู่เหนือพระธรรมวินัยได้ พระเถระทำผิดโทษเท่าพระบวชวันนี้ค่ะ พระธรรมวินัยหนักแน่นและสำคัญกว่าความเป็นศิษย์อาจารย์ สำคัญกว่าความวิสสาสะหรือความเคารพนับถือส่วนตัว

ถ้าเราเห็นแก่ความเคารพรักที่มีต่อกัน เรายิ่งต้องเอื้อเฟื้อต่อพระธรรมวินัยค่ะ ครูอุปัชฌาย์อาจารย์ก็ต้องเคร่งครัดเป็นแบบอย่างให้กับลูกศิษย์ได้ ส่วนลูกศิษย์ซึ่งมีความเคารพนับถือในครูอุปัชฌาย์อาจารย์จริง ๆ ก็ต้องไม่ปกป้องครูอุปัชฌาย์อาจารย์ของตนในทางเสียหาย เรียกว่าต่างฝ่ายต่างเป็นกัลยาณมิตรของกัน

ในพระวินัยก็อนุญาตไว้ชัดนะคะ เมื่อถึงวันมหาปวารณา พระพุทธเจ้าทรงเปิดโอกาสให้ภิกษุทั้งเถระและนวกะ ทุกรูปสามารถว่ากล่าวตักเตือนกันได้ เมื่อเรามีความระแวงรังเกียจสงสัยในพฤติกรรมของกันและกัน เราต้องอาศัยความอนุเคราะห์ชี้โทษตักเตือนกันได้ค่ะ

กัลยาณมิตรต้องกล้าแนะนำในทางที่ถูกต้อง ลูกศิษย์ย่อมต้องกล้าหาญที่จะชี้ภัยชี้โทษให้กับอุปัชฌาย์อาจารย์ของตน การช่วยกันปกปิดอาบัติชั่วหยาบของภิกษุอื่นมีโทษในทางวินัยนะคะ การไม่ป้องกันภัยให้กับอุปัชฌาย์อาจารย์ สุดท้ายก็เหมือนเป็นการทำร้ายอุปัชฌาย์อาจารย์ตัวเองในที่สุด

รักหลวงพ่อรักพระเถระ พวกท่านก็ต้องช่วยกันเป็นหูเป็นตาระวังภัยค่ะ ไม่ใช่เหมือนบางที่บางวัด ซึ่งชอบทำตัวเป็นมือเท้าเยี่ยงบ่าวเยี่ยงทาสให้พระผู้ใหญ่ ถ้าไม่อยากให้เกิดภาพแบบนี้ ไม่ว่าจะกับวัดไหนก็ตาม อย่าปล่อยให้อุปัชฌาย์อาจารย์ของท่าน เป็นคนที่ทำอะไรก็ถูกไปหมด อย่าปล่อยให้อุปัชฌาย์อาจารย์ของท่านทำอะไรก็ไม่มีใครกล้าขัดกล้าเตือน

ถ้าอุปัชฌาย์อาจารย์หลงทิศ ท่านต้องเป็นเข็มทิศให้ได้ และถ้าอุปัชฌาย์อาจารย์ตาบอด ท่านต้องเป็นดวงตาในอุปัชฌาย์อาจารย์ค่ะ ส่วนพระผู้ใหญ่จะทำอะไรก็ให้นึกถึงข้าวน้ำของชาวบ้านให้เยอะ ๆ นะคะ นึกถึงลูกพระลูกเณรที่เคารพศรัทธาท่าน อย่าทิ้งศรัทธาเพราะเห็นแก่กิเลสตัณหา อย่าทิ้งความดีที่ท่านอุตส่าห์สั่งสมมาเพราะเห็นแก่สีกาคนเดียวเลยค่ะ”